Laatst deed ik een dag vrijwilligerswerk ter kennismaking. Voor de lol en omdat ik het werk onderwerp wel zo aardig vond. Je bent er ook eens tussenuit en wie weet zitten er nog aardige mensen tussen het gemêleerd gezelschap. Een balletje kan alle kanten uit gaan rollen.
Ter compensatie en omdat een mens toch moet eten was een lunchpakket toegezegd. Het lunchpakket bestond uit een mooi doosje met daar in twee kleffe witte bolletjes verpakt in cellofaan. Verder een overrijpe banaan, een candybar, en een blikje frisdrank. En een doekje om je handen mee schoon te vegen. Ik had honger en heb het dus opgegeten en opgedronken.
Bij de eerste blik op de inhoud van het fraaie doosje had ik echter al gegeten en gedronken. Ik wil best werken (voor nop), maar ik wil wel goed eten en drinken. Ik besloot daarom ter plekke en zonder enige aarzeling ‘ik kom hier niet terug’. Zo gezegd, zo gedaan.
Waarom moet het in Nederland zo goedkoop mogelijk? Bij onze zuider buren ben ik regelmatig te gast en daar is het eten altijd een stuk beter. Allee, je kunt niet altijd een 5-sterrenrestaurant verwachten, doch het slechtste van het slechtste zul je in België nimmer aantreffen. Wie God en Zijn schepping waardeert voedt zichzelf -en zijn gasten- met behoorlijke spijzen. Dan is een lunchpakket maar een euro duurder. Of er wordt een echte kok in de keuken aan het werk gezet. Dat heb ik in België ook regelmatig meegemaakt.
De overige vrijwilligers? Zij kauwden ongeïnteresseerd verder.
Ik voelde me er niet bij horen, en bedacht me dat als er een eretitel ‘Halve Belg’ zou zijn deze wel aan mij uitgereikt mag worden. Ik houd me dus aanbevolen, vrinden uit het zuiden.