Roadtrip 2015

[bladerunner]

T’ Is zover, we gaan vertrekken :driver: , ik heb het gehad met dat rusten, ik kan evengoed onderweg rusten, althans, ik vergelijk rijden met mijn P als rusten. Of mijn dokter er mee akkoord is zal me worst wezen, ik zeg het hem niet dus kan hij het niet afkeuren, toch?

Maar eerst nog naar AC/DC, mijn jeugdidolen. Zij komen op 6 juli naar Dessel en ik wil erbij zijn. Ik was 14 jaar toen de ouders van een kameraad terugkwamen uit London met een LP van een nieuw groepke, AC/DC genaamd met het glorieuze nummer “Whole lotta Rosie” er op dat ik na twee dagen perfect naspeelde op mijn luchtgitaar. Nooit van AC/DC gehoord alhoewel wij zeer goed op de hoogte waren van alles wat hardrock betekende. Toen noemde dat nog hardrock en niet metal, metal is later gekomen toen wannabees als Def Leppard of Jon Bon Jovi :puke: er kwamen met hun afgrijselijke gestylde kapsels en songs, zij waren geen hardrockers maar zogenaamde metal groepen, neen, bullshit was het, het is maar met Metalica of Mötorhead dat men de metal, metal kon noemen. Van deze groepen had ik ook de eerste LP’s in België vermoed ik. Mijn vrouw heeft later, op een onbewaakt ogenblik al mijn LP’s verkocht op de rommelmarkt met als reden dat we geen pick-up meer hadden, en dat er toen CD’s waren, en dat er nooit nog pick-ups zouden gemaakt worden. Het was toen, dat ik mijn eerste moordpoging gepland heb :what: :what: , maar onderzoek wees uit dat ik daar veel te lang voor in de gevangeins moest en daar had ik geen zin in. Maanden heb ik niet meer gesproken 👿 tot ze zei dat ze er spijt van had. We hebben toen een flesje opengemaakt en de goedmaaksex was heerlijk. Ik heb eigenlijk een schat van een vrouw.

Maar soit, de roadtrip 2015 komt er dus. De planning is ruw geschetst, ik ben volop aan’t zoeken naar de dagelijkse trip verblijven want de aankomst is Bedoin in de Provence, aan mijn geliefde Mont Ventoux, alwaar we een weekje blijven. Ik wacht eerst Meteovista nog even af om te zien langs welke weg het goei weer is want de duizenden liters regen en de sneeuw op de passen vorig jaar heb ik wel gehad.

Enkel mijn hond nog voorbereiden, hij weet het nog niet maar merkt aan mijn doen dat er iets niet klopt, hij gaat tegen zijn zin mee naar het bos. Waar ik ga, gaat hij, ga ik in de P zitten is hij mij voor en zit er al in, tja na 15 jaar wordt het steeds moeilijker om hem iets wijs te maken. Hij blijft thuis bij de housesitter maar wil eigenlijk mee, zoals gezegd, waar ik ga wil hij ook, maar het zal deze keer niet pakken.

Wordt vervolgd.

Discussie

[deepee]

:applaus: :applaus: ik zie in mijn verbeelding Russ the Jackel al zitten janken achter z’n I-dogpad wanneer die dit allemaal moet lezen/missen vanuit het thuisfront.

[hcm renders]

mooi om te volgen
veel plezier samen geniet ervan
:drink:

[hcm renders]

mooi om te volgen
veel plezier samen geniet ervan
:drink:

[Benjelloun Youssef]

😎

[Benjelloun Youssef]

😎

[Van Aelst William]

Inderdaad, ook de foto’s zijn de moeite.
Zo zijn we er toch ook beetje tussenuit hier hé 😀

[Van Aelst William]

Inderdaad, ook de foto’s zijn de moeite.
Zo zijn we er toch ook beetje tussenuit hier hé 😀

[DIRK]

Geweldige schrijfstijl, ik kijk er elke dag naar uit :popcorn:
Vorig jaar ook al :respect2:

[DIRK]

Geweldige schrijfstijl, ik kijk er elke dag naar uit :popcorn:
Vorig jaar ook al :respect2:

[Gert]

Zoals jij kan schrijven! :respect2: :respect2: :up:

[Gert]

Zoals jij kan schrijven! :respect2: :respect2: :up:

[bladerunner]

Dag 3: Van Oberwald naar Tignes: 310km

We hebben gisterenavond zeer lekker gegeten, een voorgerechtje en een hoofdgerecht en het was perfect klaargemaakt, dus hierbij zijn mijn twijfels weg wat betreft koken en Hollanders, het was dik in orde, ook het ontbijt. Enkel de vele vliegen, ik wordt gek van vliegen in mijn buurt en zeker als ik aan ’t eten ben. Ik vraag aan de garçon hoe dit komt, tja zegt hij, mijn excuses, maar hiertegenover is een stal met koeien, vandaar. Moesten de vliegen er niet zijn, ik zou terugkomen, maar nu niet meer denk ik, spijtig want alles was zeer goed.

Het is reeds warm als we het dal naar beneden rijden, dus het dak ligt van in het begin open. Ik kom kort na elkaar twee Porsches tegen en allebei steken ze hun hand op. Dit is de laatste dagen wel anders geweest, neen, handje zwaaien naar een andere Porsche wordt hier niet gedaan. Ik doe het ook niet meer en wacht op het eerste handje van de tegenligger. De eerste dag in Duitsland stak mij een 996 cabrio voorbij en ik stak mijn hand op, en die kerel reed gewoon straal door. Toen zag ik waarom, hij had het langste nekmatje dat ik ooit gezien heb en een snor. Waarschijnlijk een pooier die met een stel oude hoeren werkt want een 991 kon er blijkbaar niet van af. Even later stond hij met pech aan de kant, waarschijnlijk zonder naft want hij zwaaide met een jerrycan om mij te laten stoppen maar ik reed gewoon straal door, de loser. Dat hij eerst zijn nekmatje en zijn mottige snor laat verdwijnen, en zijn hand opsteekt.

We rijden Martigny binnen om via de Grote St Bernardpas Italië te bereiken, maar we rijden niet via de expressweg maar via een onbekende Col-des-Planches.

Enkel indien je groot inzoomt via Google maps zie je hem en ik heb mijn kans gewaagd. Niemand kom je hier tegen, misschien een eenzame fietser of een local die er zijn buitenverblijf heeft. We stoppen aan een verlaten terrasje, bij Chantal en Brigitte in hun “Le Bioley” cafétje. We zitten een half uur met ons drankje en er passeert niemand.

Iets verder op is een soort picknickplaats en zetten we ons met het mooiste zicht dat je je kan inbeelden. Of, hoe alleen op de wereld kan voelen.

De Grote St Bernardpas is druk en we rijden dan ook maar door. Wel mooi en de moeite. Eens beneden in Aosta, Italië, nemen we de autostrade want we zitten achter. Na 30 km gaan we er af om via de Kleine St Bernardpas naar Frankrijk te rijden. Deze is mooier en rustiger. En plots, daar is de verschrikking, een aftandse mobilhome, in bocht 3, en er volgen er nog een honderdtal. Oh nee, hoe haal je het in je hoofd om met een rijdende caravan een pas op te rijden. Ga hiermee naar de zee, of de Moezel en blijf daar staan, of nog beter, duw hem in zee of de Moezel. Ik scheld hem de huid vol en ik vermoed dat hij in zijn spiegel ziet dat het mij niet zint want hij zet zich aan de kant en laat mij door. Sympathieke kerel. Misschien mijn gedacht over mobilhomes herbekijken, we zullen zien, morgen wachten nog enkele mooie smalle passen.

Ah ja, de tassen zijn gevonden, voor we Zwitserland verlaten hebben.

[bladerunner]

Dag 3: Van Oberwald naar Tignes: 310km

We hebben gisterenavond zeer lekker gegeten, een voorgerechtje en een hoofdgerecht en het was perfect klaargemaakt, dus hierbij zijn mijn twijfels weg wat betreft koken en Hollanders, het was dik in orde, ook het ontbijt. Enkel de vele vliegen, ik wordt gek van vliegen in mijn buurt en zeker als ik aan ’t eten ben. Ik vraag aan de garçon hoe dit komt, tja zegt hij, mijn excuses, maar hiertegenover is een stal met koeien, vandaar. Moesten de vliegen er niet zijn, ik zou terugkomen, maar nu niet meer denk ik, spijtig want alles was zeer goed.

Het is reeds warm als we het dal naar beneden rijden, dus het dak ligt van in het begin open. Ik kom kort na elkaar twee Porsches tegen en allebei steken ze hun hand op. Dit is de laatste dagen wel anders geweest, neen, handje zwaaien naar een andere Porsche wordt hier niet gedaan. Ik doe het ook niet meer en wacht op het eerste handje van de tegenligger. De eerste dag in Duitsland stak mij een 996 cabrio voorbij en ik stak mijn hand op, en die kerel reed gewoon straal door. Toen zag ik waarom, hij had het langste nekmatje dat ik ooit gezien heb en een snor. Waarschijnlijk een pooier die met een stel oude hoeren werkt want een 991 kon er blijkbaar niet van af. Even later stond hij met pech aan de kant, waarschijnlijk zonder naft want hij zwaaide met een jerrycan om mij te laten stoppen maar ik reed gewoon straal door, de loser. Dat hij eerst zijn nekmatje en zijn mottige snor laat verdwijnen, en zijn hand opsteekt.

We rijden Martigny binnen om via de Grote St Bernardpas Italië te bereiken, maar we rijden niet via de expressweg maar via een onbekende Col-des-Planches.

Enkel indien je groot inzoomt via Google maps zie je hem en ik heb mijn kans gewaagd. Niemand kom je hier tegen, misschien een eenzame fietser of een local die er zijn buitenverblijf heeft. We stoppen aan een verlaten terrasje, bij Chantal en Brigitte in hun “Le Bioley” cafétje. We zitten een half uur met ons drankje en er passeert niemand.

Iets verder op is een soort picknickplaats en zetten we ons met het mooiste zicht dat je je kan inbeelden. Of, hoe alleen op de wereld kan voelen.

De Grote St Bernardpas is druk en we rijden dan ook maar door. Wel mooi en de moeite. Eens beneden in Aosta, Italië, nemen we de autostrade want we zitten achter. Na 30 km gaan we er af om via de Kleine St Bernardpas naar Frankrijk te rijden. Deze is mooier en rustiger. En plots, daar is de verschrikking, een aftandse mobilhome, in bocht 3, en er volgen er nog een honderdtal. Oh nee, hoe haal je het in je hoofd om met een rijdende caravan een pas op te rijden. Ga hiermee naar de zee, of de Moezel en blijf daar staan, of nog beter, duw hem in zee of de Moezel. Ik scheld hem de huid vol en ik vermoed dat hij in zijn spiegel ziet dat het mij niet zint want hij zet zich aan de kant en laat mij door. Sympathieke kerel. Misschien mijn gedacht over mobilhomes herbekijken, we zullen zien, morgen wachten nog enkele mooie smalle passen.

Ah ja, de tassen zijn gevonden, voor we Zwitserland verlaten hebben.

[Van Aelst William]

Prachtige landschappen daar.
Geniet ervan.

[Van Aelst William]

Prachtige landschappen daar.
Geniet ervan.