Roadtrip 2016

[bladerunner]

Dag 1

Het voorbereiden van een Roadtrip heeft alles te maken met discipline, tact en verdeling van de taken, discipline is namelijk de onmisbare Duvel bij het opmaken van de routes, tact is omzichtig mooi pratend toch mijn eigen goesting doen en verdeling van de taken is mijn vrouw de valiezen laten inpakken. Ze doet dat graag, dat voorbereiden, weken van te voren ligt alles verdeeld over de drie slaapkamers. We slapen maar in één slaapkamer en de kinderen zijn het huis uit dus het is niet echt een rommeltje. Als de vertrekdag dichterbij kom slinken ook al de uitgespreide kleedjes, schoenen, sjaaltjes en productjes, enz. tot een aanvaardbaar kofferniveau. Dat moet ook want, en versta me niet verkeerd want er is best wel plaats in een oude 911, ik zou ook graag een koffertje meenemen. Nee, veel heb ik niet nodig, een jeans, een short en wat T-shirts, that’s it.

We vertrekken voor onze huissitters en “Jack de Russel” er erg in hebben richting Bastogne waar we de autostrade verlaten en zo naar de Franse grens rijden. Althans, dat is mijn plan.

In Ham, en dan zijn we 100 (honderd) meter op de autostrade wil mijn vrouw een koffie, ah ja de jaarlijkse eerste koffie van het verlof. Ik durf veel maar dat weiger ik ze niet en zet me dus onmiddellijk rechts op de afslagstrook richting benzinestation alwaar het verplichte koffietje genuttigd wordt. Heerlijk.

Ik rijd niet graag over autostrades en jaag de Porsche dan ook op snelheid zodat ik er zo snel mogelijk van af ben. In een wip en 200 km verder gaan we de autostrade af en rijden via Virton Frankrijk binnen. Hier ben ik nog nooit geweest en ook hier moet ik zeggen dat het er zeer mooi is met mooie heuvelachtige, bochtige wegen.

Verdun zat in de planning in de rit van vandaag. We stoppen aan het Ossuarium van Douaumont waar in de grote oorlog honderdduizenden soldaten gesneuveld zijn in de loopgraven. +/- 15.000 liggen er begraven. Ik heb hier geen woorden voor. Als je dit ziet wordt je stil, …zeer stil en na bezichtiging is het lange tijd muisstil in de wagen, ook mijn vrouw is onder de indruk. Een bezoek aan deze plaats moet je gedaan hebben. Mijn respect naar alle slachtoffers.

Maar goed, Troyes is onze eerste overnachtingsstad en we arriveren in de late namiddag, net genoeg om de waanzinnig mooie kathedraal te bezoeken en een rondwandeling in het historische stadje. Jaja, som gaan we te voet ook. Al vlug belanden we op een terrasje waar een coupke champagne besteld wordt en een Orvalleke voor mij. Troyes ligt nog in de Champagnestreek en is als stad veel mooier dan Epernay en Reims. Vooral de vakwerkhuizen zijn knap. Volgens mij dronk men in die tijd enorm veel alcohol want ze staan allemaal “zo scheef als een hoerengat”. Dat spreekwoord heb ik van mijn grootvader zaliger die in zijn tijd waarschijnlijk veel hoerengatten beoordeeld heeft en toen beslist heeft dat hij hiervoor een spreekwoord moest bedenken. Neen, rechte muren zijn in Troyes niet te vinden.

We slapen in Villa Païx, een echte aanrader. De eigenaar heeft een Ferrari 590 GTB Fiorano. Hij is er best trots op want hij trekt, na het beoordelen van mijn werkmansPorsche, het doek van zijn bolide en hij leert mij dat zijn Ferrari wel 660 pk heeft. Mooimooi …zeg ik. Meer kan ik niet zeggen want ik ken niks van Ferrari. Hij hangt de grapjas uit en vraagt of ik geïnteresseerd ben in een ruil. Hij vind zichzelf daarmee zo grappig dat hij er buikpijn van krijgt, althans dat denk ik want hij staat helemaal krom en ik snap niet waarom dit zo grappig is maar soit, hij heeft wel een mooie Chambre d’Hotes met afgesloten parking in het midden van Troyes, een echte aanrader dus.

Discussie

[Eric Gheuens]

En zo begin ik dus de dag met een grote glimlach 😀 😀 ook een beetje gelukkig omdat ik tot de “old school motards” hoor met mijn BMW :engeltje:

[John]

Jeanetten op nen brommer …haha…geweldig !!! 😈
Nog een fantastische reis toegewenst :up:

[DIRK]

Hoe verzin je het :think: Groot verteltalent :respect2:

[bladerunner]

Even geen zin gehad in tekst, enkel rust en genieten van het motorrijden door de Provence.

Zoals vanouds gaan we ook dit jaar naar de koers kijken, de Tour rijdt vandaag van Montpelier naar de Mont Ventoux. We gaan niet op de berg tussen die duizenden halvegare supporters staan, wij gaan naar “Cafe Welkom in de Tour”, schitterend initiatief van Jo Helsen en zijn crew van café Welkom in Noorderwijk bij Herentals. http://www.cafewelkomindetour.be/ http://www.cafewelkom.be/home
Zij volgen al jaren de Tour met oude Volkswagenbusjes, die ingericht zijn als tapwagen of hotdogwagen. Ik hou vooral van de tapwagen. Iedere Belgische wielerliefhebber die de tour volgt kent hen en het is daar waar de sfeer is. Hier wordt Vlaams en vooral Kempens gepraat, gedronken, gegeten, koers beleefd zoals het moet zijn. Kortom, de” place to be” op een Tourrit. Het is de hele dag fun. Zelf VIP’s en genodigden van de verschillende ploegen stoppen aan de busjes om met hun klanten van de Belgische sfeer en vooral de verse, frisse Stella te proeven.
Ja, Igor, hier zou jij je thuis voelen, Stella à volonté!

Ik lees in de krant dat er honderdduizend mobilhomes op de Ventoux hun intrek genomen hebben en ik heb zelf gezien dat de laatste 5 km voorbij Chalet Renard alle plaatsen door mobilhomes, meer dan een week van tevoren, zijn ingenomen om toch de beste plaats te hebben. Valt dit even dik tegen dat de Tour eindigt aan chalet Renard wegens teveel wind. Je huurt dan een mobilhome, ga je een week op die kale berg staan om de beste plaats te hebben, slik je een volle dag regen en 3 dagen ijzige stormwind, hopen dat je genoeg drinken en eten bij hebt en hopelijk een fatsoenlijk toilet dat niet te snel vol zit en dan, als eindelijk de dag waar je zo naar uitgekeken hebt volledig weggerukt wordt met één vingerknip. Je moet het maar meemaken. Maar voor mijn part hadden alle mobilhomes van de Mont Ventoux mogen waaien, bijna was het met die ene caravan gelukt.

De volgende dag rijd ik terug de berg op om te zien welk een ravage het er is maar, en, dit is echt waar, er was niets, maar dan ook niets meer te merken van enige mobilhome, tent, caravan, vuiligheid of wat dan ook. Een gewone dag als een andere op eender welke zomerdag. Het moet een huzarenstukje geweest zijn om dit op één avond en nacht volledig te ontruimen en op te kuisen, bizar.

Ik verken onbekende terreinen en wegen met mijn moto en kom zo van tijd tot tijd prachtige dingen tegen. Van een verlaten oude “Mas en pierre” zoals we die graag ooit zouden bezitten tot oude auto’s en vooral tractoren die hier en daar, oud en versleten achter gelaten zijn. Voor de oude “barnfind” tractor liefhebber is het hier een hemel. Ik kan en heb er ook niets mee, wat zou ik er ook mee doen, met een tractor? Ik weet het niet wat je ermee aan moet, ik koop gewoon mijn groenten in de Carrefour of de Colruyt, veel gemakkelijker als eerst al dat ploegen, zaaien, sproeien, oogsten en wat weet ik nog al meer, neen, ik vind de Carrefour of de Colruyt zeer makkelijk.

Als ik met mijn dochter, achter op de moto, aan het toeren ben en we stoppen bij een mooi terrasje vraagt ze waarom ik nooit mijn hand terug opsteek naar die andere moto’s die hun hand opsteken. “Wel, ik steek mijn hand niet op naar jeanetten” zeg ik.

“Hoe weet jij dat dat jeanetten zijn?” vraagt ze.

“Omdat meer dan de helft van de motorrijders tegenwoordig jeanetten zijn en je ziet in het voorbijrijden niet of het er één is of niet en ik wil niet het risico lopen om naar een jeanet mijn hand op te steken, trouwens, ze zouden beter hun handen aan het stuur houden dan zouden ze misschien, tenminste op hun eigen rijvak blijven ipv op het mijne bij een bocht te nemen.” Repliceer ik.

Ik vertel mijn dochter het volgende waargebeurde.

Neen, er zijn weinig goede motorrijders. Er zijn trouwens verschillende soorten motorrijders. Ik noem ze de; “old school” motards waar ikzelf bij hoor, de “toerders” met hun vooral BMW GS’en en je hebt de “Bikers” en deze categorie splitst zich nog eens in tweeën. Echte “bikers” en “wanabee bikers” en het zijn vooral die laatste die ik de jeanetten noem. Als voorbeeld; men neme een begoede zelfstandige, BV, advocaat, hoge ambtenaar, doktoor of dat soort die in hun midlifecrisis sukkelt, en op hun vijftigste alles al gehad hebben wat ze willen gehad hebben maar toch nog iets missen, en dan horen ze van een collega dat die een moto gekocht heeft en dat dat het einde is, dit is het jongens, hier heb ik altijd op gewacht. En liefst van al kopen ze een Harley Davidson of als het budget het niet toelaat een Honda Shadow, of Suzuki Intruder of iets in die aard, als het maar iets chopperachtig is. Maar vooral de Harley Davidson wannabee’s zijn de ergste soort.

Ik was eens op een mototreffen, vlak bij mij in de buurt en ik deed de organisator een plezier want het was voor het goede doel, anders ga ik niet naar mototreffens. Ik stond rustig met wat vrienden een pintje te drinken aan de toog toen zo’n wannabee naast mij kwam staan om iets te bestellen. Hij zag dat ik bier dronk en vroeg of dat wel veilig was als ik met de “bike” reed.
“Met de wat?” vroeg ik.
“Ja man, ik zie dat je een motovest aan hebt, je bent dus ook een biker?”
Ik bekeek de man van kop tot teen en gelukkig had ik al een tijdje niet gegeten of alles was er uit gekomen.
“Luister vriend, ik weet niet wat je bedoeld met een bike, en ik ben vooral geen biker, ik rijd met de moto en ik eet en drink waar ik zin in heb, trouwens, heb jij altijd van die belachelijke kleding aan als je met jouw “bike” rijd?”
“Hey gast, ik heb wel een Hoaley Deevidson hé, en gij? En wat is er mis met mijn kledij?”
“Ik rijd met ne Honda Wallaroo, zeg ik hem en die rijd wel 25 km/u als ik ga plat liggen, en uw kledij? Het is alsof ge direct uit de dark room van een gay bar komt.”

Deze wannabee’s dragen dus door de week pak en stropdas en s’ zondags, als het goed weer is tenminste en met hun Hoaley Deevidson op pad gaan, een lederen broek met van die lederen nestels in, of, nog erger zo’n lederen homobroek over hun jeansbroek, een t-shirt waar een indiaan of een wolf opstaat en dan ook nog een lederen vest met van die frennekens, zoals wij zeggen, en dan nog liefst vol badges van al die meetings die ze gedaan hebben, verschrikkelijk.

“En naar deze jeanetten zou ik dus mijn hand moeten opsteken?”

“Neen Pa, niet doen, geen hand opsteken, enkel naar echte motards.” Besluit mijn dochter wijs.

“Neen schat, echte motards steken al lang hun hand niet meer op en zo kennen echt motards elkaar.”

Gegroet.

[Igor Duerloo]

Er komen 2 namen in me op Louis Verbeeck en Jos Ghysen. Niet zo zeer omdat die laatste wel is een “veldwip” plachtte te plegen op de toenmalige BRT maar omdat het auteurs waren van een verloren gegane kunst. “De cursiefjes”, de voorloper van wat we tegenwoordig een column noemen, maar dan beter. Het is absoluut geweldig dat jij er in slaagt die verloren gegane kunst nieuw leven in te blazen. :respect2:

[Eric Gheuens]

Een welgemikte trap van mijn linkervoet plant zich in de deur van zijn Renault met een deuk tot gevolg

Wel mee opletten, want de wetten van de fysica zijn in het nadeel van de motorrijder 🙁 🙁

[video width=425 height=344 type=youtube]UpjZNUWNaww[/video]

[bladerunner]

We zitten alweer enkele dagen in Malaucene in de Provence.

Moest ik rijk zijn, en door de schuld van mijn vrouw heb ik de laatste kans om rijk te worden met de handel in oude Bourgondische tegelpannetjes laten schieten, zou ik hier een huis kopen. Een oude “mas en pierre” zoals ze dit hier noemen. We zijn gisteren een mogelijke aankoop gaan bezichtigen en het was echt ons ding, behalve iets te dicht tegen een weg waar toch wel wat verkeer doorkomt. Neen, als ik iets koop moet het direct erop zijn, anders niet. En ik moet over het nodige geld kunnen beschikken natuurlijk maar dat is het laatste waar ik me zorgen om maak. Toen ik aan de makelaar vroeg hoe het met de prijs zat en dat dit toch wel aanzienlijk was kreeg ik geen tegenstand, integendeel, het stond al twee jaar te koop en de eigenaar moest er nu echt wel van af. Mijn slechte ziel dacht ogenblikkelijk aan een belachelijk bod maar net op tijd zei mijn vrouw, “weet je, we denken er nog eens over.”

Mijn kinderen zijn ondertussen ook aangekomen en zij hebben mijn oude BMW moto op de aanhangwagen meegebracht. Het is een BMW Funduro 650 F van bijna 20 jaar oud maar dat ding rijd als een nieuwe. Oerlelijk, vuil, maar steeds startklaar, en om hier in de Provence mee te toeren, terrasjes te doen of weet ik wat is dit de ideale motor. Deze kan je zonder problemen ergens achter laten zonder al de nodige beveiligingen, kettingen enz, gewoon parkeren waar het uitkomt, sleutels eraf en hup niets van aantrekken, niemand moet dit nog hebben, dus niemand steelt dit. Neen, mijn Ducati neem ik hier niet mee naartoe.

Mijn zoon heeft maandag de Mont Ventoux beklommen met zijn fiets. Iets zei hem dat het moest gebeuren dit jaar, lang genoeg uitgesteld. Ik heb hem enkele jaren ook beklommen met de fiets en dit was het zwaarste wat ik ooit gedaan heb. Afgezien als de beesten, ik dacht dat ik ging sterven want dit moest het einde zijn, naast de gedenksteen van Tom Simpson zou de mijne komen te staan, zo erg was het. Maar het bleek nog niet mijn dag te zijn en heb de Reus van de Provence, of de Kale Berg zoals ze hem hier noemen overwonnen en hij heeft er zich bij neergelegd. Nu, ik heb vier jaar tegen vrienden en familie zo gestoeft dat ik hem overwonnen heb, dat mijn zoon mijn gezaag zo beu werd en beslist heeft om hem sneller naar boven te rijden dan ik. Wel zoon, dan zal je je best moeten doen zij ik hem want ik ging als een speer naar boven, vraag maar aan je moeder want zij heeft de hele rit gevolgd met de auto. In dit geval steunt mijn vrouw mij, zelfs als ik een uur van mijn werkelijke tijd lieg.

Maar goed, maandag is hij naar boven gereden en het is hem gelukt mijn tijd te kloppen. Die dag reed ook Sven Nijs en zijn zoon Thibau naar boven. Ik zag ze aankomen en begroete hem,
“Dag Sven”
“Dag Luc, çava?”
“Mwa, dat gaat wel, onzen Tim heeft mijn tijd geklopt”
“Serieus? Je had toch een goede tijd neergezet?”
Ja, tegen Sven Nijs had ik natuurlijk ook een uur gelogen en Sven is van het goedgelovige type, dus hij zag in mij wel een serieuze wielertoerist met misschien wel capaciteiten in een wielercarrière. Nu, met mijn 90 kilo is dit natuurlijk onhaalbaar maar zoals gezegd, Sven is nogal goedgelovig.
“Maar, trek het u niet aan Luc, nu trek ik onzen Thibau nog mee, maar vroeg of laat zal ik ook moeten onderdoen en dan koop ik ook ne moto zoals gij, trouwens mooi machien dat ge bij hebt.”
Ja, Sven Nijs en moto’s, daar kent hij dus geen hol van want hij vind mijn bijna twintigjarige BMW Funduro 650 F een mooi machien.
“Ja, da gaat wel maar ik verkoop hem na de zomer, misschien iets voor u om mee te beginnen?” probeer ik, want commerce is commerce en Sven Nijs heeft geld genoeg, geen probleem voor Sven om hier een oude mas en pierre te kopen.

Donderdag 14 juni passeert de Tour met aankomst hier op de Ventoux vanuit Bédoin. Maandag staat de weg naar boven al bezaaid met mobilhomes maar vandaag ,woensdag één dag voor de Tour, is het waanzin.

Alle mobilhomes van heel Europa hebben verzameld op de Ventoux, met duizenden zijn ze, allemaal even afzichtelijk. Verbieden moesten ze het, evenals caravans en trekwagens, alhoewel ik deze twee laatsten dit jaar nog niet gezien heb. Ik vraag mij af of mijn oproep op alle caravan en trekwagen fora geholpen heeft.
Ik rijd met de moto vandaag de Ventoux op via Sault, het lavendeldorp, en als ik halverwege aan chalet Reynard kom is het één gekkenhuis . Ik stop even om de gekte te bekijken zie dat zelf de Kerstman himself de Ventoux aan het beklimmen is. Ik heb mij altijd al afgevraagd wat de man in de zomer doet.

In de afdaling is het niet meer te doen, er rijden honderden fietsers, moto’s, auto’s, mobilhome’s naar boven, en geloof me, een fietser haalt +/- 7 km/u naar boven en dus steken al die moto’s, auto’s en mobilhomes deze fietsers voorbij, althans dat proberen ze. Een moto is snel maar vanaf dat een auto moet passeren wordt het al moeilijker met als gevolg dat ik meermaals enorm moet uitwijken naar de rand van de baan om een aanrijding te vermijden. Tot ik, en de fietsers die ook aan’t afdalen zijn het beu worden. We vormen een groepje met mij op de moto op kop. Wanneer er opnieuw een tegenliggende auto een groepje fietsers wil voorbijsteken en dus op ons rijvak terechtkomt rijden we gewoon rechtdoor met als gevolg dat de tegenligger ons rakelings passeert. Een welgemikte trap van mijn linkervoet plant zich in de deur van zijn Renault met een deuk tot gevolg. Applaus van de hele bende fietsers in ons gevolg en zelfs van de, langs de kant staande, wielersupporters.

Gestresseerd vervoeg ik mijn vrouw en dochter in Malaucene op het terrasje van “chez Max” alwaar we een menuutje bestellen en dit keer een pichetje rosé van een liter.

[bladerunner]

Zatte boel Mart? Lijkt mij leuk daar in het Maaskantje.

[Mart WTL]

Hahaha, moet ik hier nog wat aan toevoegen … Jah Love! :drink:

[The Eagle]

Hilarisch! Ik kan niet wachten op het vervolg.

[Benjelloun Youssef]

[quote=”Sensa911″ post=237967]Lap, omdat ik zozit te lachen wil mijn vrouw nu ook altijd meelezen…elk voordeel heeft zijn nadeel of hoe zei Cruiff dat ook weer?[/quote]
bijna het is elk voordeel hep zijn nadeel 😀

[TDW]

:respect2: :respect2: :respect2:

[bladerunner]

En…..rust.

[Bert V.]

Schitterend, een plezier om te lezen, en is elke keer weer uitkijken naar het vervolg :popcorn: :applaus:

[Sleurs Roland]

Hier schuilt een getalenteerd auteur van kort-verhalen/reisverslagen.
Mooi en boeiend om te lezen,je kan je zo inleven…