Roadtrip 2018

[bladerunner]

Deel 1

Op vraag van mijn vele fans, volgt hier editie 2018.

Ja, vele fans, want ik reken mijzelf ondertussen tot de grote literaire auteurs van België om niet te zeggen Europa, maar dat komt nog. Een groot bakkes opzetten en een, vooral linkse, politieke mening er op nahouden doet wonderen aan de verkoop van de geschreven kunstwerkjes.
Alleen wil dit bij mij niet lukken, waarschijnlijk omdat ik geen groot bakkes heb en vooral omdat ik er geen linkse politieke menig op nahoud. Als ik tijdens, weeral eens zo’n oervervelende receptie van een nog vervelender boek, tegen mijn collega auteurs vertel dat ze alle IS’ers, groot en klein, Belg of eender wat, maar moeten laten zitten waar ze zitten, en er die crapuleuze advocaat van een Walter Damen er ook maar ineens naartoe sturen en er dan tegelijk een bom opgooien zodat we van al die klootzakken voor eens en voor altijd vanaf zijn, dan bekijken ze mij alsof ik de kwaadheid zelve ben, alsof ik al die bommen gemaakt heb, alsof ik de mensen met een bot verroest mes de kop afgesneden heb, of mensen levend verbrand heb in een kooi, vrouwen verkracht heb en ze daarna met een mes bewerkt heb of kinderen aangespoord heb om met een bommengordel naar de ongelovigen te lopen. Is dat dan niet een beetje onze eigen schuld zeggen ze dan, hadden wij die mensen niet een beetje meer begrip kunnen tonen en hun culturen en godsdiensten respecteren? Hier kan ik niet tegen op.

De trip komt dit jaar lang laat op gang, waar gaan we naartoe, hoelang zijn we weg, allemaal vraagtekens tot eind juni.

Jack “de Russel” is niet meer, de aanblik van zijn droeve ogen, die triestige blik die aanzien dat de koffers weer ingepakt worden en hij weer niet mee zal mogen, missen we reeds geruime tijd. We hebben hem laten cremeren om nadien uit te strooien op zijn geliefde plekje in de tuin, alleen is het er nog niet van gekomen en staat hij nog steeds in een blikken doos op de schouw, maar dat mag, dat is niet erg, leve onze Jack.

We rijden naar Honfleur. Ik had er nog nooit van gehoord maar blijkbaar kent iedereen het kleine, mooie vissersdorpje in Normandië aan de monding van de Seine. En het is er inderdaad mooi, maar ook, en dit is overal waar veel toeristen komen, vergeven van de restaurantjes, vooral visrestaurantjes dan, waar je “fruit de mère” kunt eten aan een veel te dure prijs en bovenal trekt het dan nog op niks ook. De befaamde “tourist trap” weet je. Ook wij laten ons vangen en betalen te veel op wat er op het eerste zicht fantastisch uitziet maar eerder smaakt naar een oude diepvriezer. Dit laat ik niet nog eens gebeuren neem ik mij voor en bestel de volgende dag in een ander, meer afgelegen, restaurantje een lekkere “magret de canard” met een lekker, rood wijntje aan een eerlijke prijs. Missie geslaagd. Oh ja, ik ben dan s ’nachts nog even gepasseerd langs het visrestaurantje van daags tevoren om eens goed mijn blaas te ledigen in zijn klaarstaande diepvrieskisten waarmee de eigenaar zijnen brol gaat halen in één of andere louche groothandel. Waarschijnlijk, denk ik nu, was ik niet de enige die dit ooit gedaan heeft en smaakt daarom zijne “Fruit” naar zeik.

In Trouville sur Mèr, waar we daags nadien doorrijden hebben ze wel heerlijk uitziende verse vis en schaaldieren in de kraampjes liggen aan wel aanvaardbare prijzen.

Omaha, Utah, Yuna, Gold, Sword beach, alle stranden waar onze bevrijders op 6 juni 1944 aan land zijn gegaan staat ook op de te bezoeken lijst. We zien kanonnen, monumenten en ook bezoeken we het Amerikaans kerkhof. Wat een waanzin heeft hier plaatsgegrepen en we zijn onder de indruk maar later op de reis zullen we nog veel stiller en nog meer aangegrepen worden door wat we dan te zien krijgen. Wat een klootzakken waren die Duitsers. En dat is nu net het volkje dat je op zulk een plaatsen niet tegenkomt. Voor de rest zitten ze overal maar op zulke plaatsen blijven ze wijselijk weg, het is ze geraden. De eerste, de beste mof die je op zo’n moment tegenkomt stamp je met plezier tegen zijn ballen, of beter nog, je snijd ze er af met een verroest mes zoals de IS’ers dat doen.

We doorkruisen het gedeelte Frankrijk waar we nog nooit geweest zijn, en ook aan de westkant van de “route de soleil” kan je uren alleen op de wereld doorrijden, geen kat kom je tegen op de kleine D-wegen richting Limousin.

Even een tussenstop in Le Mans alwaar de dag ervoor blijkbaar het 70 jarig bestaan van Porsche gevierd werd, en of ik dan, ook al was ik een dag te laat, even een rondje mocht doen over het circuit. Ik ben namelijk goed bevriend met Steve Mc Queen zeg ik tegen de vrouw aan de balie en bewijs dit met een foto. “Oh monsieur, mais oui, bien sur , le track est complete pour vous”. Zo dat hebben we dan ook weer netjes geregeld.

s ’Avonds logeren we in een Chambre d’Hotes aan de Loire. Het is de avond dat onze Duivels verliezen van die fucking Fransen met hunne kutvoetbal. Vanaf dat moment haat ik die klootzakken al even erg als de Duitsers.

’s Morgens zijn mijn kuren al over, vooral omdat Amélie, onze gastvrouw een lekker “scrumble” eitje voor mij gebakken heeft, daar ben ik zot van, vooral als er van dat krokant spek bij is, en goei boter voor op het frans brood. De Fransen kennen hun wereld, dat moet ik ze nageven. Terwijl ik zit te eten zie ik op hun gras plots de hond komen aandraven. Wat een raar beest denk ik, deze is flink gehandicapt, maar eens het beest dichterbij komt zie ik dat het helemaal geen hond is. Godverdomme, een everzwijn loopt hier 10 meter voor mijn neus in de tuin en het is nog een tam ook. Amélie legt uit dat haar man het beestje in de herfst in het aanpalende bos gevonden heeft met een schotwonde van een jager. De helft van zijn neus was er af geschoten maar het jonge diertje leefde nog. Ze hebben het dan verzorgt en grootgebracht en dit maakt dat ze nu met een beest van een everzwijn op hunnen hof zitten.

Discussie

[Wim Voet]

Beste Bladerunner,

Zowaar een indrukwekkend stuk proza. Ik maak kennis met je talent. Zelfspot, ironie, zwartgalligheid hanteer je met gemak. Het is een verademing om je werkstuk te kunnen lezen in deze barre tijden van verzuring, menigeen zou je ervan kunnen beschuldigen, lekker niet, zo jaag je iedereen op zijn paard of niet hebben ze je al door?

Ik heb ervan genoten en ga op zoek naar andere reisverslagen.

Bedankt, Sharkey.

[THIENPONT HENDRIK]

:respect2: :respect2: zeer mooi geschreven

[The Eagle]

Top verslag!

[Mart WTL]

Chapeau, allemaal raak!!:first:

[Bert V.]

:happy: :applaus:

[bladerunner]

Deel V

De Dordogne is zeer mooi, maar het probleem is dat alle bezienswaardigheden op grote afstand van elkaar gelegen zijn, althans van waar wij zaten, minstens 30 kilometer rijden om iets te zien en dan weer 30 kilometer.

Neen, dit vind ik teveel van het goede, zeker bij 35 graden in de schaduw. Dit is ook de reden waarom we constant met het dak dicht rijden met de raampjes open en de armpjes buiten. Als ik ooit een andere Porsche koop, komt tegenwoordig ook een coupé zeker in aanmerking, maar het moet wel een luchtgekoelde zijn. Een echte Porsche zoals wij liefhebbers het noemen. Neen, absoluut geen watergekoelde want dat is voor jeanetten en zeker van die automatic toestanden van zet hem in D en rijden maar, zo hard ik kan, neen. Hopelijk volgt nu geen 35 bladzijden geleuter over wel of niet automatic dan wel handgeschakeld, want we weten nu ondertussen wel wie van een echte handjob en wie van een automaticske houd en wie snel over een circuit kan en wie snel over de autostrade.

Of nog erger, van die nieuwe 991 Targa rijders, die zeggen dat met open dak rijden toch wel wat turbulentie veroorzaakt en bij hun kakmadammen, naast hen, de haartjes uit de plooi waaien en dat daarom de slaafse ingenieurs van Porsche besloten hebben om toch maar een extra spoilertje te plaatsen bovenop het raam, zodat madam en meneer, ja, want ook meneer laat zich tegenwoordig door het beautysalon soigneren, hun geblondeerde coupes mooi blijven liggen. Ziek wordt ik ervan. Een Targa maakt nu eenmaal lawaai en wind, zowel open als dicht, als je dit niet kan accepteren koop u dan een coupé, of nog beter, een Mercedes e-klasse en kruip s ’avonds onder de zonnebank zodat je toch het, oh zo gewilde mooie bruine kleurtje hebt.

We logeren in Lavaur, bij Roland en Pascale, Belgen die het vaderland vaarwel hebben gezegd en hier hun stek gevonden hebben. Ik moet zeggen, ze hebben een zeer mooie locatie met twee gites voor telkens twee personen, zonder gebrul en gekweel van kinderen, zalig… Een aanrader, diegenen die interesse hebben kunnen altijd hun gegevens opvragen.

Zoals eerder gezegd, de D-wegen zijn hier barslecht en we besluiten enkel nog de departementals te gebruiken, de gewestwegen zoals we ze hier noemen. Kastelen in overvloed en na ééntje bezocht te hebben had mijn vrouw het wel gehad met dat middeleeuws gedoe, ik eerlijk gezegd ook. Volwassen mensen die spelen alsof ze Jeanne d’Arc zelve zijn, neen, dat gaat aan ons voorbij, liever een mooi terrasje met een lekker pintje en een roseetje, dat gaat er altijd wel in.

Op naar de mooiste tuin van de Dordogne, de kasteeltuin van Marqueyssac, 150.000 buxussen staan er naar het schijnt, eeuwenlang gesnoeid in de mooiste vormen, en nu gaat een ingevoerde Aziatische mot ze binnen de kortste keren opvreten. Althans, dit was mijn gedacht, maar, niet in deze tuin, in de rest van Europa, ook in mijn tuin, vreten de larven van de Aziatische buxusmot alles wat maar enigszins lijkt op een buxus binnen de kortste keren aan flarden, maar hier, op honderd meter boven de rivier de Dordogne staan de buxussen in volle glorie. Hopelijk kunnen de verzorgers het zo houden want het zou een nationale ramp zijn moesten deze tuinen, door de schuld van een overijverige ondernemer, die nog meer euro’s op zijn rekening wou, de motherfucker, massaal goedkope buxussen uit Azië begon te importeren in Europa, met inbegrip van de larven van die klote-mot die nu het hele buxusbestand aan flarden vreten. Ik haat de buxusmot nog meer als de Duitsers op dit moment.

Na vier dagen Dordogne lonkt de Provence en rijden we binnendoor naar de kale berg, of de reus van de Provence, de mytische Belgische Mont Ventoux met als doel Vaison la Romaine.

Een tip, als je alleen, of met uw madam, op roadtrip gaat langs kleine wegen zoals wij het doen, neem dan een soort van bescherming mee. Ik heb me een “taser” ofte “stungun” aangeschaft. Je weet nooit wie of wat je tegenkomt op deze godverlaten plaatsen en dan is zo’n ding wel handig, je dood er niemand mee, maar de kennismaking ermee blijft wel in het geheugen zitten, ja, dit vergeet je nooit.

Altijd handig zo’n ding, te pas of te onpas. Wij gebruiken het, voorlopig nog, enkel bij wielertoeristen die denken dat ze, natuurlijk onterecht, uitgesloten zijn van een professionele wielercarrière, niemand heeft hen ontdekt en de rest van de weggebruikers zal het geweten hebben. Diegenen die denken dat de weg volledig van hun is, zij zijn de zwakkere weggebruiker maar zij mogen de volledige baan ter hunner beschikking hebben, ongeacht het achterliggend verkeer. Zo zag ik laatst een filmpje van een wielertoerist die niet op het 2,5 m brede fietspad reed, maar in het midden van het baanvak en alle verkeer achter hem moest zich maar aanpassen. Ja, moest ik daar gereden hebben,…

Ikzelf heb ook een koersfiets van het merk Giant met een Shimano full Ultegra groep en heb ook veel gereden, en heb enkele jaren geleden zelfs de Mont Ventoux opgereden in 2u 5 min, dus ik weet wat fietsen is, maar de vele zelfmoordtoeristen, ik noem ze bewust niet wielerterroristen, zoals nu zo populair is, maar ik noem ze zelfmoordtoeristen want enkel het eigen voorwiel telt, zouden beter eens beginnen nadenken waarmee men bezig is want je hebt niets om het lijf. Als je valt schaaft de huid of zelfs het bot gewoon weg in het beste geval, en dat enkel om sneller te kunnen zijn dan diegene die voor je rijd? Nee gasten, onthoud dit, er zal altijd iemand sneller zijn dan jezelf.

In Frankrijk en vooral in de Dordogne valt het nogal mee, maar zodra je in de Provence komt en vooral in de Vaucluse rond de Mont Ventoux begint het. Hier komen alle wielerclubs van België op af en ook hier palmen ze de weg volledig in met hun pelotonnetjes van kijk toch eens hoe goed we wel niet zijn. Beentjes geschoren, maanden op fruit en granen, geen grammetje vet, waarschijnlijk weken tevoren niet meer gevogeld om de testosteronspiegel hoog te houden om toch maar mee te kunnen met de rest, en dan gaan ze het record van Pantini verbreken. Jongens toch, wat een bende losers tref je op deze berg toch aan. 99% sterft voor ze halverwege zijn.

In het bos van Bedoin zitten miljoenen vliegen je op te wachten, ze vreten eerst je zweet op en als dat er niet meer is beginnen ze aan je huid en daarna je bloed. Een vlieg vliegt nu eenmaal sneller dan de maximum 10 km/u die een doordeweekse fietser rijd op een helling van 10% dus je kan ze er ook niet afrijden. Na het bos kom je aan Chalet Renard waar de stenen beginnen, geen meter schaduw tot boven. Je medereizigers staan te brullen langs de kant van de weg, je wil ze vermoorden want je bent leeg, kapot, stoppen is het enige redmiddel, maar je zet door tot het einde want stoppen en afgaan zit er niet in, eeuwige roem zal je oogsten en eeuwige roem zal het zijn en boven valt de verlossing. Niets…, eigenlijk is er niets…, geen podium, geen mooie madammen die je kussen en feliciteren met je ongelooflijke prestatie, niets….. Alleen,…dat gevoel ….dat je niet kunt omschrijven, je bent er, je hebt het gedaan, een winnaar, vleugels, adrenaline, Atlas, “Yes I did it” en nu zo snel mogelijk naar beneden.

De “taser”.

We waren dus aan ’t rijden richting Provence, Vaison la Romaine, over inmiddels betere D-wegen, toen we een groepje zelfmoordtoeristen tegenkwamen. Ik was in alle rust en bleef achter het pelotonnetje hangen, wachtende op een kans om voorbij te steken maar dat was buiten de voorlaatste renner van de groep gerekend. Hij kon niet meer, dat had ik gezien en de rest van de groep, want zo gaat het er aan toe in de koers, laat de losers gewoon achter voor de wolven en gaat zelfs nog harder rijden om de coureur in kwestie nog een slechter gevoel te geven. Kameraadschap boven alles noemen ze dit. Dus, de man kon niet meer en dreef mee in de zucht van het peloton aan de linkerkant. Nu zag ik plots mijn kans om voorbij te steken maar dat was buiten de loser gerekend, neen, hij zag plots een gat voor de man voor hem en zwenkte volledig naar links om het gat in te duiken. Een volledig onterechte beweging want hij moest er toch af, afhaken, en de schande doorstaan, maar nee, hij sprong naar links op het tweede rijvak, zonder nadenken, zonder zien, iedereen moet maar wijken. Ei zo na raakte ik hem trapte vol op de rem en ging vloekend terug achter het pellotonetje rijden.

“Schat, de taser” zei ik tegen mijn vrouw en doe wat je moet doen”.

Na 35 jaar samen weet je goed aan elkander wat moet, kan en zal gebeuren en meer woorden zijn er niet nodig om een loser de stroomstoot van zijn leven te bezorgen.

[Erwin]

Dit is zo fout! 😈

Heerlijk!

Maar met dat beetje grind kom je nog goed weg vind ik. In mijn achterband stak bijvoorbeeld opeens deze steen. That was another biscuit!

[The Eagle]

Weeral tof verslag!

[Mart WTL]

“Wel, een portie mosselen begon aan 27,50 euro. 27,50 euro voor een fucking kilo mosselen met friet?”

Is wel handgebakken friet hey!!:popcorn: :coolness:

[Norbert Boerewaart]

Dit is niet alleen genieten voor jullie maar ook voor de thuisblijvers…zeker verder je reisverhalen publiceren.
Een groot manco echter: Ik mis je commentaren op ‘Jack’ de russel zaliger. Maar daar hebben jullie zeker veel meer spijt van dan ik.
Hou het veilig en genieten maar.

[Bert V.]

:up: :popcorn:

[Gert]

:respect2:

[bladerunner]

Deel IV

De Dordogne is mooi, zeer mooi en vooral Sarlat, zoals Rollie reeds aanhaalde, moet, met stip, één van de mooiste stadjes zijn die we ooit gezien hebben. Hier heeft de tijd stil gestaan. Spijtig is dat mijn smartfeun het begaf en dat ik geen foto’s heb van dit smaakvolle stadje. We waren er toevallig als het markt was en dit, beste forummers, is een “must do” als je in de buurt bent.
De markt is zaterdags en dit is geen markt zoals je er duizend en één aantreft, neen, al het lekkers van Frankrijk wordt hier verkocht. Voor een nieuw kleedje moet madam maar naar een andere markt gaan. De vegetariërs stoppen nu beter met lezen.
Foie Gras, Cuisse de Canard, Confit de canard, Cassoulet, Magret de Canard, salade Périgourdine, Cabecou (geitenkaas), boeuf limousin, Truffels, (cèpes (eetbare paddestoelen), confit de pork (varkensvlees), enz. enz…alles in overvloed. Ja, hier moeten de Bourgondiërs onder ons naartoe. Ik vind het geweldig.

Let op, ik ben de grootste dierenvriend aller tijden, maar geen vegetariër, en ik koop enkel vleeswaren waarvan ik weet , of althans, hoop ik het, dat de dieren die voor mijn eten gestorven zijn vooraf een goed leven hebben gehad en dat ze met respect geslacht zijn. Ik lust zeer graag Fois Gras maar zal dit niet kopen of eten als ik weet dat ze de beesten in kooien steken en tweemaal per dag een voederbuis in hun strot duwen. Je kan in de Perigord/ Dordogne verschillende ganzenboerderijen bezoeken en met eigen ogen zien hoe ze hun ganzen behandelen en voeden en dan is het Ok voor mij.
Ik heb al eens geschreven dat eten en drinken in Frankrijk spotgoedkoop is.

Hier een voorbeeld. “La petite Borie”, onthoud het, een klein restaurantje in het oude centrum van Sarlat. Eén woord, geweldig. Jonge mensen met een gouden hart voor de lekkerste lokale specialiteiten en een supervriendelijke bediening. We hebben geluk en er is plaats voor ons twee, buiten op het terras in het smalle straatje. We bestellen en eten, vooraf eerst een soup, ik verstond niet goed wat er allemaal inzit maar het wordt gemaakt met eendevet, veel look, room, selderij en nog iets dat ik niet kon thuisbrengen, maar echt geweldig lekker, als tussengerecht een terrine met Foie gras, erna als hoofdgerecht, en dit is echt waar, de beste cassoulet die ik ooit gegeten heb, daarna een plateau met lokale kazen, en voor wie nog zin had in zoetigheid, nog een crème brullee. Dit alles doorgespoeld met, zoals overal in Frankrijk gratis een frisse karaf water, en een flesje rosé van de streek en nadien nog een expressootje. Kostprijs voor ons beiden, en ga nu zitten, amper 50 euro.

In België betaal je voor deze kwaliteit, maar dan hoort er natuurlijk de volledige jan-men-kloten toestanden bij, zoals de soep, uitgeschonken in een veel te dure bokaal van Pascal Naesens, en de foie gras op een bedje biologisch, zelf gewonnen in de achtertuin, van een uitstervende soort sla, de cassoulet met bonen vanuit één of ander fucking Aziatisch land, de kaas, waarschijnlijk een Stilton uit Wales, die, “en je hebt geluk mijnheer want het gebeurt zelden dat we deze in huis hebben” maar naar geen kloten smaakt. De somelier die je een fles wijn voorstelt die tien keer te duur is en waarmee je akkoord gaat want je wil niet afgaan ten overstaan van je mede tafelgenoten, een fles water vanuit een natuurlijke bron, gelegen in de Ardennen, te betalen uiteraard, en deze kost zoveel als een goede fles wijn in Frankrijk. Wel dan betaal je naar mijn schatting 100 euro per persoon, en dan zit het nog mee.

Eten en drinken beste vrienden is in onze lage landen belachelijk duur. Ik was gisteren in Zeeland en had zin in mosselen. Philippine, één of ander kutdorp in Nederland, ik had er nog nooit van gehoord, maar het ene visrestaurant na het andere, en voor de rest geen kloten te zien. Wel, een portie mosselen begon aan 27,50 euro. 27,50 euro voor een fucking kilo mosselen met friet? Een kilo mosselen kost 4 euro bij de visboer en deze moet je gewoon op hoog vuur zetten en drie minuten later zijn ze klaar! En de meeste restaurants zaten vol, begrijpe wie begrijpe kan.

[Mushroom]

Eentje voor Bladerunner…

[Luke]

schitterend 🙂