Roadtrip 2018

[bladerunner]

Deel 1

Op vraag van mijn vele fans, volgt hier editie 2018.

Ja, vele fans, want ik reken mijzelf ondertussen tot de grote literaire auteurs van België om niet te zeggen Europa, maar dat komt nog. Een groot bakkes opzetten en een, vooral linkse, politieke mening er op nahouden doet wonderen aan de verkoop van de geschreven kunstwerkjes.
Alleen wil dit bij mij niet lukken, waarschijnlijk omdat ik geen groot bakkes heb en vooral omdat ik er geen linkse politieke menig op nahoud. Als ik tijdens, weeral eens zo’n oervervelende receptie van een nog vervelender boek, tegen mijn collega auteurs vertel dat ze alle IS’ers, groot en klein, Belg of eender wat, maar moeten laten zitten waar ze zitten, en er die crapuleuze advocaat van een Walter Damen er ook maar ineens naartoe sturen en er dan tegelijk een bom opgooien zodat we van al die klootzakken voor eens en voor altijd vanaf zijn, dan bekijken ze mij alsof ik de kwaadheid zelve ben, alsof ik al die bommen gemaakt heb, alsof ik de mensen met een bot verroest mes de kop afgesneden heb, of mensen levend verbrand heb in een kooi, vrouwen verkracht heb en ze daarna met een mes bewerkt heb of kinderen aangespoord heb om met een bommengordel naar de ongelovigen te lopen. Is dat dan niet een beetje onze eigen schuld zeggen ze dan, hadden wij die mensen niet een beetje meer begrip kunnen tonen en hun culturen en godsdiensten respecteren? Hier kan ik niet tegen op.

De trip komt dit jaar lang laat op gang, waar gaan we naartoe, hoelang zijn we weg, allemaal vraagtekens tot eind juni.

Jack “de Russel” is niet meer, de aanblik van zijn droeve ogen, die triestige blik die aanzien dat de koffers weer ingepakt worden en hij weer niet mee zal mogen, missen we reeds geruime tijd. We hebben hem laten cremeren om nadien uit te strooien op zijn geliefde plekje in de tuin, alleen is het er nog niet van gekomen en staat hij nog steeds in een blikken doos op de schouw, maar dat mag, dat is niet erg, leve onze Jack.

We rijden naar Honfleur. Ik had er nog nooit van gehoord maar blijkbaar kent iedereen het kleine, mooie vissersdorpje in Normandië aan de monding van de Seine. En het is er inderdaad mooi, maar ook, en dit is overal waar veel toeristen komen, vergeven van de restaurantjes, vooral visrestaurantjes dan, waar je “fruit de mère” kunt eten aan een veel te dure prijs en bovenal trekt het dan nog op niks ook. De befaamde “tourist trap” weet je. Ook wij laten ons vangen en betalen te veel op wat er op het eerste zicht fantastisch uitziet maar eerder smaakt naar een oude diepvriezer. Dit laat ik niet nog eens gebeuren neem ik mij voor en bestel de volgende dag in een ander, meer afgelegen, restaurantje een lekkere “magret de canard” met een lekker, rood wijntje aan een eerlijke prijs. Missie geslaagd. Oh ja, ik ben dan s ’nachts nog even gepasseerd langs het visrestaurantje van daags tevoren om eens goed mijn blaas te ledigen in zijn klaarstaande diepvrieskisten waarmee de eigenaar zijnen brol gaat halen in één of andere louche groothandel. Waarschijnlijk, denk ik nu, was ik niet de enige die dit ooit gedaan heeft en smaakt daarom zijne “Fruit” naar zeik.

In Trouville sur Mèr, waar we daags nadien doorrijden hebben ze wel heerlijk uitziende verse vis en schaaldieren in de kraampjes liggen aan wel aanvaardbare prijzen.

Omaha, Utah, Yuna, Gold, Sword beach, alle stranden waar onze bevrijders op 6 juni 1944 aan land zijn gegaan staat ook op de te bezoeken lijst. We zien kanonnen, monumenten en ook bezoeken we het Amerikaans kerkhof. Wat een waanzin heeft hier plaatsgegrepen en we zijn onder de indruk maar later op de reis zullen we nog veel stiller en nog meer aangegrepen worden door wat we dan te zien krijgen. Wat een klootzakken waren die Duitsers. En dat is nu net het volkje dat je op zulk een plaatsen niet tegenkomt. Voor de rest zitten ze overal maar op zulke plaatsen blijven ze wijselijk weg, het is ze geraden. De eerste, de beste mof die je op zo’n moment tegenkomt stamp je met plezier tegen zijn ballen, of beter nog, je snijd ze er af met een verroest mes zoals de IS’ers dat doen.

We doorkruisen het gedeelte Frankrijk waar we nog nooit geweest zijn, en ook aan de westkant van de “route de soleil” kan je uren alleen op de wereld doorrijden, geen kat kom je tegen op de kleine D-wegen richting Limousin.

Even een tussenstop in Le Mans alwaar de dag ervoor blijkbaar het 70 jarig bestaan van Porsche gevierd werd, en of ik dan, ook al was ik een dag te laat, even een rondje mocht doen over het circuit. Ik ben namelijk goed bevriend met Steve Mc Queen zeg ik tegen de vrouw aan de balie en bewijs dit met een foto. “Oh monsieur, mais oui, bien sur , le track est complete pour vous”. Zo dat hebben we dan ook weer netjes geregeld.

s ’Avonds logeren we in een Chambre d’Hotes aan de Loire. Het is de avond dat onze Duivels verliezen van die fucking Fransen met hunne kutvoetbal. Vanaf dat moment haat ik die klootzakken al even erg als de Duitsers.

’s Morgens zijn mijn kuren al over, vooral omdat Amélie, onze gastvrouw een lekker “scrumble” eitje voor mij gebakken heeft, daar ben ik zot van, vooral als er van dat krokant spek bij is, en goei boter voor op het frans brood. De Fransen kennen hun wereld, dat moet ik ze nageven. Terwijl ik zit te eten zie ik op hun gras plots de hond komen aandraven. Wat een raar beest denk ik, deze is flink gehandicapt, maar eens het beest dichterbij komt zie ik dat het helemaal geen hond is. Godverdomme, een everzwijn loopt hier 10 meter voor mijn neus in de tuin en het is nog een tam ook. Amélie legt uit dat haar man het beestje in de herfst in het aanpalende bos gevonden heeft met een schotwonde van een jager. De helft van zijn neus was er af geschoten maar het jonge diertje leefde nog. Ze hebben het dan verzorgt en grootgebracht en dit maakt dat ze nu met een beest van een everzwijn op hunnen hof zitten.

Discussie

[Wim]

Top verhaal! Mooie streek precies! Mooie foto’s ook! Doe zo voort!

[Bert V.]

:happy: :happy:

[XXX]

Super verhaal, lezen we met plezier :up:

[Mart WTL]

[raf ceulemans]

dit is gewoon zaaaaaaaaaalig om te lezen :up:

[Sleurs Roland]

Lol!! Hoe bedenk je het!?
Zeker Sarlat eens bezoeken!Leuke restaurantjes!

[bladerunner]

Deel III

We zijn op weg naar de Dordogne, een streek waar ik nog nooit geweest ben en blijkbaar weinigen voor mij want de D-wegen lijken hier al even oud als hun prachtige middeleeuwse stadjes. Ik heb schrik dat mijn Porsche op het einde van de reis compleet uiteen gerammeld zal zijn en vloek mij te pletter.
Overal zie je onderstaande borden verschijnen.

De Fransen houden ervan om in de zomer een laag pek over de wegen te laten vloeien en daar dan zoveel mogelijk fijn grind in te strooien, want van dat grind, daar hebben ze er genoeg van. Men kiest ergens een rotsblok, het ligt er vol van, men maalt hem fijn tot grind en hop, strooien maar, zoveel mogelijk, zodat we die buitenlander met zijn Porsche een ferme kloot kunnen aftrekken. Ik vermoed dat mijn wagen aan de onderkant volledig gezandstraald wordt als ik weer eens door een strook, “vernieuwde” weg moet. Ik probeer dan mijn snelheid tot een minimum te beperken maar al vlug rijden de Berlingo’s, Kangoo’s en allerlei andere belachelijke bakjes vlak achter mij aan, ik zie zelfs aan het einde van de lange rij een mobilhome, zo dicht dat ze mij bijna de kant induwen. Ik zie ze lachen en denken, Okee klootzak, nu is het aan ons, de vorige jaren heb je ons genoeg uitgelachen en vernederd in je roadtripverhalen. Want ik weet uit goede bron, ze hebben daar in Frankrijk een vereniging opgericht die zich tegen de eigenaars van Porsches keren die hen de voorbije jaren steeds uitgelachen hebben. Ik onderga de vernedering en ga zelfs aan de kant rijden om hen voorbij te laten. Mijn vrouw zwijgt wijselijk, ja, ze weet verdomd goed wanneer ik geen kritiek wil.

Mijn wraak komt nog en zal niet mals zijn en even later zie ik mijn kans. Aan de kant staat een Mercedes in panne met een caravan er achter, vraag me niet welk merk van caravan want op merkenkennis van caravans heb ik me nooit toegelegd en zal dit met name ook nooit doen, voor mij mogen alle caravan en mobilhome fabrieken door IS tot ontploffing worden gebracht, dan zijn we daar ook ineens van af.

Niemand in de wijde omtrek te zien. Een Duitse nummerplaat, en ik kan mijn geluk niet op. De man in kwestie doet teken om te stoppen. Mijn eerste reactie is, ik rijd hem omver en als hij daarna nog beweegt rijd ik er nog eens achteruit overheen. Ik kijk naar mijn vrouw, zij kijkt naar mij en zonder een woord te wisselen knikt ze en zegt “OK, Let’s do it” en nadien steken we zijn caravan in brand, zodoende dat het op een ongeluk lijkt. Net als ik zijn richting uitstuur en het gas wil induwen zie ik in de verte een depanagewagen opduiken. Verdomme, getuigen willen we niet en ik besluit om gewoon te stoppen en te zien wat er mis is.

De mof vraagt of ik Duits spreek want hij had gezien aan de nummerplaat dat ik Belg was en Belgen, zegt hij, spreken gemiddeld vijf talen, zij passen zich steeds aan en dat vind hij makkelijk, zodoende hoeft hij niet zelf in het Frans te expliceren wat er mis is met zijn wagen. Ik ruik een tweede kans. De Fransman van dienst, met zijn depanagewagen, spreekt uiteraard helemaal geen Duits en ik stel voor om te vertalen. Alle twee blij. De Duitser zegt dat het lampje van de olie soms oranje kleurt en dat hij het niet vertrouwd, zeker niet met zijn caravan achter aangepikt, er zou een beetje olie moeten bijgevuld worden in zijn Mercedes, hij heeft namelijk een perfecte verzekering met pechverhelping die hij gebeld heeft en deze verwittigen op hun beurt een lokale garagist om eens te komen kijken, en desnoods de wagen af te slepen.

OK, zeg ik tegen de Fransman, de motor van de Mercedes heeft het met een luide knal begeven, er kwam zoveel rook uit en er zit geen leven meer in de wagen, en zijn pechverhelpingsdienst heeft aanbevolen, gewaarschuwd zelfs, om de motor niet meer te starten op risico van ontploffingsgevaar. Er moet dus een nieuwe motor in en hij gaat zelf de kosten hiervoor betalen. Het moet een nieuwe motor zijn en geen tweedehandse want er mag op geen euro gekeken worden, het moet goed zijn en je mag ook ineens een volledig nieuwe uitlaat steken vermits de huidige waarschijnlijk vol roet zit met die knal en rook en zo, en ook wat dat kost maakt niets uit, hij heeft cash geld genoeg bij zich. Ik zie de Fransman glunderen, een nieuwe motor voor een Mercedes plus volledige uitlaat en zijn maand is goed. Hij zegt dat het wel enkele dagen kan duren voor hij alle onderdelen in huis heeft maar dat er een beetje verder, vlakbij zijn garage een zeer mooi hotel gelegen is, je zou er zelfs kunnen golfen naar het schijnt, het is niet goedkoop en meestal is het volzet maar hij kent de eigenaar en wil wel een goed woordje doen voor een mooie suite. Ik zeg tegen de Duitser dat alles opgelost zal worden maar dat ze waarschijnlijk pas morgen of overmorgen kunnen verder rijden, maar ze kunnen, volledig gratis uiteraard, van een 5 sterrenhotel gebruik maken, je kan er zelfs golfen naar het schijnt en de Fransman zal alles wel regelen met de verzekering, het gaat je geen euro kosten. Ik geef hem een knipoog van, kijk eens vriend wat ik hier voor jou uit de brand sleep. De Duitser glundert en gaat akkoord en zegt dan tegen zijn vrouw dat hij dit weer prefect geregeld heeft zoals alleen Duitsers dit kunnen.

Na nog vele bedankjes van beiden en een grote lofzang over alle Belgen, over hoe goed we wel zijn en dat het spijtig is van het vroegtijdig moeten verlaten op het WK en bla bla bla…. zetten we de Porsche terug richting Lazaur alwaar onze Gite gelegen is voor de komende vier dagen. Enkele uren en veel slechte wegen later parkeren we onze Porsche bij Roland en Pascale, Belgen uit Willebroek die gekozen hebben voor een leven in de Dordogne.

Mijn vrouw laad de bagage uit en ik regel de verdiende drankjes.

[Ive]

Leuk verslag. Blijf ik volgen 🙂

[The Eagle]

:up:

[Eric Gheuens]

Mooi verslag in je ondertussen gekende stijl, ben fan. Je moet eens een boek schrijven :coolness:

Is er op basis van dat drama geen film gemaakt? “Le vieux Fusil” geloof ik.

[Bert V.]

Top :respect2: , maar inderdaad, het verhaal en de bijhorende foto’s van het stadje 😯

[raf ceulemans]

mooi en tegelijk aangrijpend verhaal

laat ons zeker verder mee genieten :popcorn:

[bladerunner]

Deel II

We vertrekken na het voortreffelijk ontbijt richting Limousin. Zoals gezegd zitten we in de Loirestreek en ik heb altijd gehoord dat er langs de Loire veel kastelen staan, het ene al groter dan het andere of imposanter, met immens aangelegde tuinen. Wel, dat is niet gelogen, kastelen in overvloed, ik heb de indruk dat iedereen hier in een kasteel woont of toch tenminste in een Mansion zo groot als een kerk. Ik heb ooit een antieke Franse schouw uit een kasteel gekocht in Frankrijk. Zo één in van die beige zandsteen, met een datum er op van 1832 en afgesleten ijzeren haken om een everzwijn aan te braden, uren moest dat ronddraaien maar geweldig lekker naar het schijnt. Ik moest er een enkele rit van 500 kilometer voor rijden maar voor de prijs kon ik er tien meebrengen ten opzichte van de vraagprijzen van 1 antieke schouw in België. Ter plaatse heb ik er dan maar drie in één keer gekocht, ik had nu eenmaal een grote bestelwagen gehuurd en als ik er drie kocht kreeg ik nog een extra kortinkje, en terug thuis heb ik dan de twee andere verkocht en daarmee had ik een mooi maandloon verdient. Dat was leuk, zo leuk dat mijn vrouw voorstelde om in antieke schouwen gaan te handelen. Nou, mij niet gezien, die dingen zijn loodzwaar en ik heb geen zin om elke week duizend kilometer te rijden, en toen ik haar zij dat ze dat dan maar zelf moest doen, werd ineens het plan van de rijke zelfstandige schouwenhandelaar opgeborgen.

Ik begrijp nu wel waar deze schouwen vandaan kwamen want menig van deze kastelen in de Loire staan er bouwvallig en verlaten bij. Ik vraag me af wat zo’n kasteel moet kosten en neem me voor om mij hierin eens te verdiepen bij een goed glas rode wijn eens ik terug thuis ben.

Mijn vrouw zegt dat men in de streek van Limoges de beste koeien kweekt waar de lekkerste steaks uit voort komen. Oh ja, en hoe ziet zo’n koe er dan uit, wat is daar zo speciaal aan, vraag ik? Beige, zegt ze met van die kromme horens en ze eten alleen gezond gras, geen extra vetmestvoeding of hoe zoiets ook heet en vooral zonder hormonen. Is mijn vrouw ineens een runderspecialist denk ik? Vreemd, nooit geweten in elk geval want haar vader zat in de bankwereld, maar ik ben overtuigd en van plan om s ’avonds een mooie entrecote te bestellen van een Limousin koe.
Na honderd kilometer had ik alleen nog maar wit-zwarte of bruin-witte koeien gezien en telkens vraag ik of dit nu de befaamde Limousin koeien zijn. Na mijn vijfde vraag of ze dit nu zijn antwoord ze niet meer en wordt het stil in de Porsche, vreemd, vrouwen zijn rare wezens. In elk geval, op een bepaald ogenblik zien we de befaamde Limousin koeien staan en ik moet zeggen, ja, hier lust ik wel een lekker stukje van, zo goed en gezond zagen ze er uit. Dit gaat smaken met een goed flesje rode wijn van de streek en zo gebeurd het ook. Vooraf een terrine met lokale charcuterielekkernijen, dan de lekkerste en grootste, ik schat 600 gram, entrecote ooit, perfect saignant gebakken met aardappelgratin, gemixte sla en tomaten, flesje rood van de buurman, want er wordt hier ook aan wijn maken gedaan, met een schotel streekkaasjes na, en een espressootje als afsluiter. Kostprijs voor 2 personen 45 euro.

Het eten, beste vrienden, is in Frankrijk spotgoedkoop, en overal kan je langs de kleine wegen, in de dorpjes, in de lokale auberge een dagschotel eten aan +/- 13 euro per persoon. Voorgerecht, hoofdgerecht, kaaschotel en nagerecht, een karafje lokale wijn kost dan zoiets van een 6 euro. Je moet dan wel eten wat er die dag op de menu staat maar dit is altijd zeer lekker, geloof me. En altijd zit het er zo goed als vol met lokale mensen die s’ middags niet thuis of op het werk, maar in de lokale café gaan eten.

Oradour-sur-Glane “Het bloedbad”

Of hoe de mens tot zulke gruwel in staat kan zijn. Dit dorp lag op onze route en we besluiten dit gaan te bezoeken. Als je in de buurt komt mag je dit niet overslaan.
Ik zal het kort houden.

Dit dorp met zijn 642 inwoners, mannen, vrouwen en kinderen, de jongste was 8 dagen oud, werd op 10 juni 1944 door een Duits SS bataljon volledig uitgemoord. De reden is tot op vandaag nog steeds niet duidelijk. Voor de geïnteresseerden, lees dit: http://www.strijdbewijs.nl/oradour/oradour.htm er maar eens op na en probeer je de gruwel voor te stellen. Dit waren burgers, geen soldaten, gewone mensen zoals u en ik, die door een fascistische groep Duitsers, de SS genaamd, gewoon, alsof het een dagdagelijkse bezigheid was, vermoord zijn, met de glimlach. En nog erger, er is niemand voor gestraft na de oorlog.
Hierna wat beelden, alles is gebleven zoals de Duitsers het hebben achtergelaten. Het dorp is volledig ommuurd om voor altijd herinnert te worden . Ook beelden van de auto’s van toen, niet van Porsches maar van Franse wagens, want op dat ogenblijk zat Ferdinand Porsche ongetwijfeld te toasten met zijn gestolen ontwerp van de kever, van de joodse ingenieur Josef Ganz, bij zijn vriend Adolf Hitler.

Ook hier geen Duitse nummerplaten te zien op de parking, “wir haben es nicht gewusst”, de klootzakken.

[raf ceulemans]

:up: zalig antwoord Bladerunner

zou wel eens nen duitser kunnen zijn want hij maakte immers een schrijffout :happydance:

maar mss bedoelde Kleinekastenteufel het ook wel ironisch hé :salut:

dat maakt het alleen maar leuker om te lezen

[bladerunner]

[quote=”kleinekastenteufel” post=270248]Exhibionistische vuilbekkerij onder het mom van reisverslag.[/quote]

Duitser of zo? Want er komt nog meer van wat die klootzakken uitgehaald hebben.