- Dit onderwerp bevat 17 reacties, 12 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 7 jaren, 3 maanden geleden door
.
-
Discussie
-
Met al dat roadtripgeweld hier, was ik haast verplicht ook onze trip van een kleine maand terug te delen:
Mijn laatste echte roadtrip, met als einddoel de Mille Miglia en de Italiaanse supercar valley, dateerde inmiddels al van 2014. Aangestoken door diverse artikelen, filmpjes en het uitstekende boek Porsche Drive, groeide het idee voor een alpentrip. Het initiële en overambitieuze plan was om zowel de Duitse, Oostenrijkse, Zwitserse als Italiaanse Alpen aan elkaar te rijgen. Om zo opnieuw te eindigen met de buitenaardse schoonheid van het helderblauwe Gardameer en die eeuwig witte bergtoppen – hoe lang is trouwens eeuwig nog President Trump? – op de achtergrond. Aangezien vakantiedagen niet aan bomen groeien en dagdagelijks 700 kilometer (moeten) afmalen ook gaat vervelen, werd geopteerd voor een light versie. Een trip die ons via Stuttgart, het Zwarte Woud, de Oostenrijkse en Duitse Alpen naar München zou brengen. Vandaag in deel 1: Stuttgart, Solitudering en het Zwarte Woud met als hoogtepunt de B500 “Schwarzwaldhochstrasse”.
Timing. Een geslaagde roadtrip maken draait rond timing. Diverse passen, zoals de Großglockner Hochalpenstraße, openen pas in juni. Echter wens je toch de typische vakantiedrukte voor te zijn, een met rijplezier gevulde roadtrip valt immers niet te rijmen met fileleed. Bovendien is het in september al relatief vroeg donker. Kortom, gegeven een beperkte ‘window of opportunity’ werd eind juni op de agenda aangeduid om aan een tiendaagse roadtrip te beginnen.Zo werd er koers gezet voor Stuttgart, mijn favoriete tussenstop op weg naar het zuiden of de Alpen. Het plan om fileleed te vermijden werkte uitstekend en enkel de typische ‘Wir arbeiten fur Sie’ gooide sporadisch roet in het eten. Niets wat echter een daaropvolgend streepje autobahn met een dot gas niet kon oplossen. Trouwens in Duitsland is het ook in de file vaak aangenaam vertoeven met naast je bijvoorbeeld een Mercedes SLS…
De gekozen route, via de Ardennen en de E42, deed ons Keulen vermijden. Op de koop toe krijg je zo in Duitsland de A62 voor de wielen geworpen. Een slingerend stuk autobahn, weg van grootsteden, waar het heerlijk sturen is met een sportwagen. Dit is nog eens ouderwets rijplezier zonder steevast angstvallig de snelheidsmeter of druk (vracht)verkeer in het oog te houden.
Stuttgart is niet enkel excellent gelegen voor een tussenstop na dik vijf uur rijden, maar herbergt ook twee van de mooiste musea ter wereld. Let op dat ik hier niet enkel spreek over automusea, er zijn simpelweg weinig musea die zo’n mooie omkadering hebben gekregen als de fraaie en weldoordachte bouwwerken van Mercedes-Benz en Porsche. Het (huidige) museum van Porsche is inmiddels reeds acht jaar geopend, waarbij ik het reeds minstens evenveel bezoekjes heb gebracht zonder me een minuut te vervelen. En dat was ook nu niet het geval. Opnieuw zijn we, tezamen met enkele Aziaten die een kwartiertje voor sluitingstijd toekwamen, tot de allerlaatste minuut gebleven, snakkend naar meer…Onder een brandende zon was het de volgende dag tijd om richting Zwarte Woud te trekken. En route vind je even buiten Stuttgart de Solitudering, een voormalig stratenciruit van 11,4 kilometer lang. Het circuit laat zich vergelijken met de oude, 14 kilometer lange, omloop van Spa-Francorchamps, dit door de driehoekige vorm en de aaneenschakeling van voornamelijk snelle tot erg snelle bochten overheen een glooiend landschap. Buiten de toren aan start/finish is er echter weinig dat nog doet herinneren aan de tijden toen Jim Clark, Dan Gurney of Jack Brabham hier streden om de overwinning. Echt in een racesfeer kom je dan ook nooit, daar steken ook het verkeer en de verkeerslichten een stokje voor. Maar weldra zouden we het Zwarte Woud bereiken en de teugels echt kunnen laten vieren.
Hoofddoel van de tocht richting Zwarte Woud was de ‘mytische’ B500, de Schwarzwaldhochstrasse. Deze weg, aangelegd vlak voor WOII, slingert een goede veertig kilometers lang tussen de heuvels door, waarbij het steevast klimmen en delen is tot hoogtes van 1000m. De vergezichten zijn misschien niet zo indrukwekkend als in het hooggebergte maar de route staat wel borg voor de beste stroken asfalt die we tijdens de gehele trip voorgeschoteld zullen krijgen. De B500 biedt immers een hemelse mix tussen vloeiende snelle bochten, zo nu en dan afgewisseld door wat krappere exemplaren. De kwaliteit van het asfalt is bovendien rimpelloos oer-(West-)Duits. Geen wonder dan ook dat vele rustplekken zich richten op motorijders, al dan niet met posters van naakte dames in de toiletten…
Ook de andere wegen onderweg naar onze overnachtinsplaats laten het stuurwiel gretig door je handen glijden. Op dat vlak doet het Zwarte Woud denken aan de Eifel, ook daar is haast elke weg die je inslaat een absolute voltreffer. Terwijl we de volgende dag koers zetten richting Oostenrijk weten we het zeker, naar het Zwarte Woud en de B500 komen we nog terug.
Weldra deel II
-
23 september 2017 om 13:49😀
22 september 2017 om 22:42Pics or it didn’t happen! :popcorn:
22 september 2017 om 15:06Thx mannen!
@ Yellow Submarine: Graag gedaan, Zwarte Woud en B500 zijn absolute aanraders en dat op slechts een uurtje van het Porsche Museum. Perfect dus als daguitstap.
Enja, de straat is daar smal, dus we hebben de 993 even op de binnenkoer gezet 🙂
22 september 2017 om 13:31Bedankt voor de tip over de B500!
Dus je ziet bij de de Porsches een uitnodigend bordje staan met “Porsches parking only” en je hebt de daad niet bij het gedrukte woord gevoegd? :popcorn:
22 september 2017 om 13:09We hebben de tijd hoor ….
:up: 22 september 2017 om 09:40:up:
22 september 2017 om 00:24Eindelijk tijd gehad voor deel II:
We lieten het Zwarte Woud achter ons om koers te zetten richting Oostenrijk. Helaas hield dit in dat we eerst opnieuw via Stuttgart moesten, zodat we uiteindelijk toch nog met file geconfronteerd werden. Net buiten Stuttgart is men immers zwaar aan het werken aan een nieuwe hogesnelheidslijn, zodat ook de snelweg hinder ondervindt van de vele tunnels en bruggen in aanbouw. Dat een hogesnelheidslijn tot 30 miljoen euro per kilometer kost valt plots te begrijpen wanneer we kilometerslang naast reusachtige bouwwerven rijden. Gelukkig verdween even verderop het stapvoets verkeer als sneeuw voor de zon en opende zich voor ons wederom de autobahn. Tussen Stuttgart en München is het nog mogelijk om de nog te rijden kilometers snel te zien aftellen op je GPS, dit dankzij voldoende baanvakken, niet al te veel verkeer in de daluren en het ontbreken van verdere wegenwerken. Keerzijde van de medaille is dat je erna, bij ‘normale’ snelheden, het gevoel hebt stil te staan. Ach, alle luxe went snel…
Met de Alpen in zicht verlieten we de snelweg om via binnenwegen Oostenrijk te bereiken. Het weer kende een ommekeer en vlagen van miezerige regen en bergtoppen omgeven door mistige wolken begroette ons. Het hotel, ons aangeraden door Patrick, zorgde voor een erg warm ontvangst… door middel van twee dames in dirndl aan de receptie. Op de koop toe kregen we, tijdens onze midweek Oostenrijk, ook nog een upgrade van kamer met een bijzonder fraai panorama. Aan mooie uitzichten dus geen gebrek daar in Oostenrijk…
Daags nadien stond de Grossglockner op het programma. Aangezien het elfje ondertussen al flink vuil was, besloten we deze in een wasbox in Zell Am See onder handen te nemen. Uiteraard met onze eigen washandschoen en niet de lokale vuile ‘krasborstel’. Nu de 911 er toch netjes bijstond en we in Zell Am See waren, besloten we even het domein van de familie Porsche op te zoeken. Na een handvol minuten zoeken was het bingo. Alhoewel, uitgezonderd de familiekapel, weinig prijs geeft dat het om de residentie van de familie Porsche gaat. Al zeker niet de oude Skoda Octavia voor de deur, vermoedelijk van de kuisvrouw die ons vriendelijk goeiedag knikte. Op de binnenkoer zien we een bordje ‘Porsche parking only’ staan, dan toch een subtiele hint…
Onder een goedkeurend zonnetje en met 27 graden op de boordcomputer trokken we naar de Grossglockner. Aan de voet leek de drukte initieel nog mee te vallen, maar terwijl we hoogtemeters maakten kwam er toch steeds meer verkeer opdagen. Denk aan moderne hippies in oude VW-busjes en talloze fietsers. Bij flink wat wielertoeristen bleek de fut er, met nog bijna duizend hoogtemeters te overbruggen, duidelijk uit te zijn. Echt een vlot tempo rijden kan je er dus niet, zelfs niet met de auto :), eind juni. Dan maar genieten van het schitterend uitzicht en zo nu en dan eens stoppen om het panoramazicht goed te absorberen. Ook van de partij waren testrijders van VW, Kia en BMW. Deze laatste zouden we aan de top ontmoeten en bleken best open te staan voor een vriendelijk gesprek over de X3, X7 en 8-reeks die ze aan het testen waren. Alhoewel die laatste blijkbaar toch niet zo leuk zal rijden, want de bestuurder stelde onmiddelijk voor te ruilen met de 993. Euhm …nein, danke…
Het leukste stukje van de Grossglockner bevindt zich trouwens helemaal bovenaan, waar je linksaf kan slaan om nog 200 meter hoger te klimmen naar de Edelweißspitze. Dit stukje biedt nog echte sensaties. Niet door uitdagend gedrapeerd asfalt. Wel aan de hand van een authentieke rijbeleving, door middel van steile stukken hobbelige kassei vlak aan de afgrond. Met enkel zo nu en dan een oude vangrail. Een mens zou er spontaan hoogtevrees van krijgen. Op de top werden we trouwens opnieuw getrakteerd op gemiezer en amper 11 graden. Aangezien er onweer werd voorspeld keerden we maar huis… euhm hotelwaarts terug. Waarbij we merkten dat het niet altijd leuk is testpiloot te zijn. De testrijder van de 8-reeks diende bij remtesten immers de gehele terugweg al remmend af te leggen. Doodsaai bandwerk eigenlijk. Maar je merkt wel dat hedendaagse auto’s idiotproof worden gemaakt.
De volgende dagen ruilden we de knusse cockpit van de 911 in voor de weidse Oostenrijkse natuur en stevige wandelschoenen. Maar weldra zou de autoliefde wel opnieuw opwakkeren wanneer we naar München door zouden reizen…
4 augustus 2017 om 23:24Na deel 1 komt ……
Stijn weet de spanning op te bouwen.
😀 3 augustus 2017 om 15:57laat maar komen Stijn :applaus:
3 augustus 2017 om 14:28Top. Wacht in spanning op deel 2 :up:
3 augustus 2017 om 13:41Thx for sharing!
3 augustus 2017 om 01:18Thx mannen! Is inderdaad een topomgeving, ideaal ook om de grens over te steken en de Vogezen te verkennen.
3 augustus 2017 om 00:56Knappe foto’s !! Prachtige streek daar. :up:
3 augustus 2017 om 00:35Prachtige foto’s in het album!!
Benieuwd naar de rest van het verhaal!
En ik krijg direct zin om een tripje te boeken richting stuttgart en omstreken :up: 3 augustus 2017 om 00:31mooie foto”s Stijn !
De B500 langs Baden-Baden is idd een topweg
Gebeuren aan de grote borden te zien helaas ook wel zware ongelukken met motorrijders 😥
:up:
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.