08/11. De lizzytrip.

Ook al is de resto van de shark een meerjarenplan toch werd er de afgelopen weken zeer intensief gesleuteld. Ik had voor mezelf een deadline gesteld naar november toe en er was geen haar op mijn hoofd dat van wijken wilde weten. Dat heeft alles te maken met deze dame….

Deze dame reist zéér graag mee met de wagen maar zal daar nog slechts tussen de 6 en 24 maanden van kunnen genieten. Op het einde van de zomer werd lymfeklierkanker vastgesteld en op dit moment krijgt ze wekelijks chemo. Vanaf het moment dat de chemo goed bleek aan te slaan stond het voor mij vast dat we met deze fantastische dame op z’n minst nog één keer een Porschetripje moesten maken.

Verschillende opties werden bekeken. Ik heb oa. een leuk boek met als thema een reis door WO1, maar deze bestaat uit 10 aaneensluitende ritten en deze leken mij minder geschikt als daguitstap. Op routes van “tinternet” was er ook telkens iets aan te merken en aangezien we over de kerk wonen was een ritje rond de kerktoren ook geen optie.
Een bestemming kiezen blijkt moeilijker dan gedacht tot ik op http://www.dodendraad.org terecht kom. WO1 zal dan toch nog als inspiratie dienen en met beperkte kennis van basecamp en GPS ga ik aan de slag. Een rit met als rode draad de “dodendraad”.

Grenzhochspannungshindernis.

Zo werd de draad die van Voeren tot in Zeeland liep door de Duitsers genoemd. In april/mei 2015 werd met de bouw van de scheiding tussen België en het neutrale Nederland begonnen. Deze draad waarop ong.2000 volt wisselspanning stond moest voorkomen dat vele oorlogsvrijwilligers via Nederland naar Engeland zouden vluchten. Gedurende de oorlog heeft deze tussen de 800 en 5000 slachtoffers gemaakt, (exacte cijfers niet bekend) en is meteen na 11 november 1918 zo goed als afgebroken.

Voor meer info zie :http://www.dodendraad.org

De laatste jaren zijn op verschillende plaatsen langs de grens reconstructies verschenen.
Onze trip zal starten aan de reconstructie in Hamont-Achel en zal na tussenstops in de plaatselijke abdij, de militaire kerkhoven in Lommel en Leopoldsburg en de abdij van Postel, eindigen aan de reconstructies in de buurt van Baarle-Hertog. De planner geeft een goeie 150km aan en een reistijd van iets meer dan 3 uur.

1. Reconstructie Hamont-achel.

Rond 08u30 laat de V8 met een mooie roffel aan de buren weten dat niet iedereen uitslaapt vandaag. Ik heb geen planning gemaakt van de rit van thuis naar Hamont en maak me onderweg toch wat zorgen dat de GPS ons nu al langs mijn uitgestippelde route stuurt maar in tegengestelde richting dan. Mijn grootste zorg is echter het niet tegenkomen van een open benzinestation. Niet dat de shark dorst heeft maar ik heb voor vertrek slechts 1 tas koffie naar binnen gewerkt en de mond is op z’n zachts gezegd aan de droge kant. Veel kans op dorstlessen is er echter niet want na een een uur en 20 minuten rijden vinden we, een beetje verdoken langs de kant van de weg ons startpunt.
In 2000 werd deze reconstructie ingehuldigd als blijvende herinnering aan onze frontsoldaten en slachtoffers van “den droad” (niet te verwarren met het exemplaar uit “in de gloria”)

Een eenvoudig gehouden afdakje verschaft onderdak aan het infobord.

De huidige reconstructie is een goede 50m lang maar de echte liep dwars door het domein van de Sint-Benedictusabdij, onze volgende bestemming een kleine 4km verderop.

2. Sint-Benedictusabdij/Achelse kluis.

We hopen op goed nieuws voor de droge mond als we de shark langs de baan voor de, in 1846 gestichte, abdij parkeren.

Als hier de dorst niet gelest kan worden is het wel zeker dat de wereld om zeep is. Helaas moeten we vaststellen dat trapp(t)isten wél uitslapen, er is nauwelijks beweging te bespeuren.

De cafetaria gaat om 12 uur pas open en het winkeltje van de abdij voorziet ons weliswaar van trappist maar mijn horloge én mijn maag vertellen mij dat het té vroeg is om een flesje te ontkurken. Ik vraag mij af of God nooit een droge mond heeft gehad en leer dat het “leid ons niet in bekoring” onmogelijk van de brave schepper zelf kan komen aangezien hij hier een klok heeft neergepoot waarmee ik maar wat graag de trappistenpaterkes vervroegd wil doen kennis maken met hun dagelijkse kater. Ik besluit van het maar zo te laten, ik heb wél een goed karakter.

meer info over de slapende paters op : http://www.achelsekluis.org

3. Soldatenfriedhof Lommel

De volgende stop op onze route ligt in het Kattenbos in Lommel. Slechts een somber klein, makkelijk te missen wegwijzertje wijst ons naar de plek alsof men “de verliezer” heeft willen wegmoffelen. Niets is minder waar nochtans op de plek zelf.
Het zonlicht geeft een bijna hemelse gloed aan de toegangspoort naar de laatste rustplaats van 39.102 Duitse soldaten.

De Duitse regering laat samen met andere regeringen regelmatig kransen leggen aan de beeltenis van een gesneuvelde soldaat en dit zowel ter herinnering als waarschuwing aan deze afschuwelijke tijd.

De impact is trouwens meteen duidelijk als je de crypte verlaat en het kerkhof opstapt. Enkel stilzwijgen kan een beschrijving zijn van het surrealistische tafereel.

Pas als we shark weer de sporen geven, richting Leopoldsburg, begint mijn verstand de omvang te vatten. Ik heb verschillende kerkhoven in Normandië bezocht,waaronder het Amerikaans kerkhof, maar dit is wat mij betreft het meest imposante en het ligt als het ware in onze achtertuin. Qua grootte doet het mij denken aan het kerkhof uit de slotscéne van “The good, the bad and the ugly” Een film met oa. Clint Eastwood (the good) die door Eli Wallach (the ugly) op een bepaald moment , in de vlakke zon, zonder drinken door een immense droogvlakte mag trekken. Wat moet die een droge mond gehad hebben.

meer info:

http://www.bruessel.diplo.de/Vertretung/bruessel/de/02_20Willkommen_20in_20Belgien/Deutsche__Staetten__in__Belgien/Seite__Deutscher__Soldatenfriedhof__in__Lommel.html

4. De Belgische en Britse militaire begraafplaatsen van Leopoldsburg.

Belgische militaire begraafplaatsen liggen in tegenstelling tot de Britse niet dik gezaaid maar na een korte trek vanuit Lommel, waarbij we ook het centrum van Leopoldsburg moeten trotseren, vinden we het Belgisch en Brits kerkhof een goede 500m van elkaar aan de Koning Leopold II laan. Leopold II die overigens uit persoonlijk belang de Congo koloniseerde en één van de bloeddorstigste dictators uit de vroege twintigste eeuw was. Ik vraag mij af of een droge mond kan leiden tot bloeddorstigheid.
Bloeddorstigheid is alvast de oorzaak dat 1302 militairen een permanent onderkomen kregen op de Belgische begraafplaats. Helaas had ik mij niet voldoende ingelezen en beperken we ons tot het begin van kerkhof waar voornamelijk slachtoffers uit WO1 liggen.

Meer info over het Belgisch militair kerkhof op:

http://www2.kamp-vogelsang.be/interactief/uw_fotos_2013/mil_begraaf_01/

Indien ik op voorhand de info wat beter opgezocht had, hadden er wat meer tijd door gebracht. Een gemiste kans.

Op het Brits militair kerkhof liggen om en bij de 770 stille getuigen van gemiste kansen.

Het is zeker niet de grootste in zijn soort maar ondanks de “schoonheid” van de plek zou voor iedere militaire begraafplaats “Less is More” een goede leuze zijn. Helaas zien we dagelijks in het journaal dat in sommige woestijnstreken deze stelling niet onderschreven wordt. Zou een droge mond dan toch tot bloeddorstigheid leiden?

meer info: http://www.cwgc.org/find-a-cemetery/cemetery/2009300/LEOPOLDSBURG%20WAR%20CEMETERY

5. De abdij van Postel.

Bij het verlaten van Leopoldsburg komen we eindelijk een benzinestation mét shop tegen. We mogen dan wel op weg zijn naar de Abdij van Postel maar de abtisten gaan mij geen tweede keer liggen hebben.
De weg naar Postel ligt er droog bij, het is immers een mooie herfstdag en na een voorspoedige reis parkeren we de shark op één van de talrijke parkeerplaatsen.
In de 12e eeuw werden Norbertijnen naar Postel gestuurd voor de bouw van een kerk. Aangezien Postel op een kruispunt van verschillende verkeerswegen ligt was de belangrijkste taak van de kleine gemeenschap het opvangen van reizigers. Heden ten dage staan op het terrein verschillende gebouwen waaronder de Sint-Niklaaskerk uit 1190, de kaasmakerij van de abdij, een gastenverblijf en uiteraard een abdijwinkel waar ook het Postel abdijbier te koop is. Dat bier wordt overigens niet door de Norbertijnen zelf gebrouwen maar ze weten het wel aan de man te brengen. In de shop zijn de flesjes enkel per 3 te verkrijgen. In voegere tijden zijn hier naar alle waarschijnlijkheid veel reizigers met een droge mond toegekomen.

Meer info: http://www.abdijpostel.be/home.php

6. Dodendraadreconstructies in Baarle-Hertog

Normaal gezien hadden we nog een extra stop ingelast aan het begijnhof in Turnhout maar ik heb niet echt veel zin om op een zaterdagmiddag het centrum van Turnhout in te gaan met een wat stroef schakelende shark. Tot aan de ring van Turnhout volgen we het originele traject maar dan nemen we de N119 richting grens België-Nederland.
Hier vinden we een uitgebreid traject rond de dodendraad, niet in het minst omdat de grens hier een stel rare kronkels maakt en dit van Baarle-Hertog een Belgische gemeente maakt omringd door Nederlands grondgebied. “Den Duitsch” kon dus ook niet raken aan dit Belgische eiland in WO1. De punten die we aandoen hebben we gekozen op basis van een fietsroute van 38km die door België en Nederland voert. We beperken ons tot het stukje aan Belgische zijde.
De stroom op de draden werd voorzien door een transformatorhuis in mijn woonplaats Kapellen maar om de twee kilometer ongeveer stond een zogenaamd “schakelhuis”. Daar konden de bewakers de stroom van de draden halen om lijken of kadavers van dieren te verwijderen.
Onze eerste stop is aan “schalthaus K5”, een exacte replica van een schakelhuis in Zondereigen. Aan de schrikdraad zelf zijn de zogenaamde “poppies” uit Flanders Fields aangebracht, ongetwijfeld hét symbool van WO1, niet in het minst door het bekende gedicht “In Flanders Fields” van de Canadese majoor en arts, John McCrae.

Iets verderop parkeren we de shark in het neutrale Nederland, achter den draad.

Op het infobord staat oa.een foto van een grenswachter die een hondenkadaver opruimt. Het brave beestje trekt verdacht veel op een Franse Bulldog en plots wordt dit stuk geschiedenis een pak “tastbaarder”. Ik kan me niet snel genoeg uit de voeten maken maar het volgende punt zal een manco blijven op onze dagtrip. De GPS stuurt ons een boerenerf op en ik besluit terug te draaien alvorens een nieuwe boerenkrijg te ontketenen.
Na een snelle passage langs de gevangenis van Merksplas vinden we onze laatste tussenstop, een schildwachthuisje aan de Schootsenhoek.

Hier moeten we het , in tegenstelling tot de andere stops, stellen zonder ingesproken verhaal. Logisch lijkt me dat; de dame in kwestie doet het met zo een enthousiasme dat ze er ongetwijfeld een droge mond aan overgehouden heeft. Om te vermijden dat ons hetzelfde overkomt sturen we de shark huiswaarts.
Voldaan parkeren we de shark in de garage. We zijn er stellig van overtuigd dat de “Lizzytrip” (zo noemt de bevallige dame) nog even zal nazinderen. Niet in het minst doordat de aangeschafte abdijbieren genuttigd moeten worden en het maken van een reisverslag met aangepaste cognacs tot laat in de nacht zal duren. Ik geloof dat ik er morgen zowaar een droge mond van zal hebben.