Roadtrip 2017

[bladerunner]

Nog 3 weken…, nog 3 weken werken en dan zouden we vertrekken op onze jaarlijkse roadtrip met de Targa. Is het nu de vijfde of zesde keer dat we gaan? Ik weet het niet meer, ook hier slaat Alzheimer toe.

Anyway, nog 3 weken en er is niets, maar dan ook nog niets beslist waar we heen gaan. Wordt het terug Frankrijk, of rijden we via de Romantische route van Wurzburg naar Füssen en zo via de Oostenrijkse en Zwitserse Alpen naar Italië? Piëmonte komt in ons op, nog nooit geweest en mijn huisarts, die er een stulpje heeft, kan er niet over zwijgen. Moest ik niet zijn langst, nog levende patiënt zijn, hij zou al lang de bloeddruk aan ’t meten zijn bij de boeren in Piëmonte. Vooral wijnboeren zegt hij, want iedereen verbouwt er wijn, zo ook hij, ja hij heeft zelf een wijngaardje voor eigen gebruik. En of ik eens wil proeven vraagt hij dan. Neen, nooit van mijn leven drink ik wijn of bier, geef mij maar een gezond glaasje water zeg ik hem. De grapjas als hij is geeft hij mij ook een glaasje, eigengetapt bruiswater, uit zijn Sodastream. Moest ik hem niet nodig hebben om mijn bloeddruk- en cholesterolpillen voor te schrijven, ik zoop verdomme zijn hele wijnkelder leeg, zo’n lekkere wijn heeft hij.

Nog een probleem, alhoewel probleem, is “Jack de Russel”. Al jaren denken we dat het zijn laatste jaar is. Zeventien wordt hij binnenkort en koppig als hij is weigert hij, zoals hij alles weigert, ook om dood te gaan. Hij, en alleen hij beslist hoelang hij het nog volhoud. Selectief doof, manken, beetje eten, wat drinken, hele dagen slapen, kortom, de zielenpoot uithangen tot de moment dat er teveel beweging in huis komt, de zon schijn, de dagen langer worden, de koffers van de zolder gehaald worden, de Porsche buiten gehaald wordt. Ja, dan komt hij terug tot leven, dan staat hij op de eerste rij, want vastbesloten als hij is zal hij dit jaar niet achtergelaten worden. Alles zal hij er aan doen om mee te gaan. Naar waar speelt geen rol, als hij er maar bij is. Maar we hebben een plan. Elk jaar komt de Bomma house- en dogsitten maar ipv dat de Bomma naar hier komt brengen we hem daags tevoren naar de Bomma en dat doet hij graag, ja, hij gaat, net als alle kleinkinderen, graag bij de Bomma slapen want daar wordt hij verwend, en de dag dat we weg zijn komt de Bomma dan naar ons huis om hier op te passen. Ja, dat is het plan.

Maar, waar naar toe? Dat is de grote vraag? :think:

Maar we hebben nog 3 weken de tijd. 😎

Discussie

[Erwin]

Koude douche met Angelina :popcorn:

0

[patrickvb]

:applaus: :applaus: :applaus: :applaus:
Uitkijken naar het vervolg!

0

[bladerunner]

Monforte d’Alba – Val d’Isere

Zo, Italië zit er op, we vertrekken richting Val d’Isere in Frankrijk. Eens we de provincie Cuneo uitrijden ga ik de autostrade op richting Turijn, waarna we verder rijden richting Franse grens. We nemen de afrit Susa om van daaruit de Col du Mont Cenis te beklimmen.

Dit is een zalige Col, vooral in het midden van de week als iedereen moet werken. We rijden in gezapig tempo naar boven. Geen wielertoeristen, geen mobilhome of caravans. We stoppen aan het hoog gelegen stuwmeer op Frans grondgebied. Van de warmte is niet veel meer te merken, een extra jasje is nodig bij het nuttigen van het regionale charcuterieschoteltje met een pintje en roseetje
.

We rijden verder richting Col de l’Iseran. Op een bepaald moment zitten we op 2700 meter en is het behoorlijk koud aan ’t worden maar nog steeds met het dak open. Wel effe de verwarming op. We rijden door het lieftallige dorpje Bonneval sur Arc waar weer een stop ingelast wordt. Dit keer een vers gemaakt ijsje, dit is het eerste van de vakantie, zelfs het Italiaanse ijs is ons voorbijgegaan.

We zijn nog niet boven op de Col als plots de hel losbarst. Regen en bliksem, het klinkt alsof de aarde vergaat, niets kan ons nog redden, behalve het dak boven ons hoofd. We moeten snel zijn maar eerst een plaatsje vinden om te stoppen. Ondertussen gaat de oorlog door, man wat een hel.

Bij zulke omstandigheden hebben we een van tevoren ingeoefend plan dat vlekkeloos werkt, ah ja we hebben het vooraf honderd maal geoefend. Wanneer we stoppen ligt het dak er op 15 seconden op, zo goed en vlot verloopt onze samenwerking. Ik ben trots op mijn vrouw. Ik denk niet dat dit met Amal of Angelina even snel zou gaan, neen, str*ntnat en een hoop getier en lawaai voor dit in orde zou zijn. Nu niet, we zijn amper nat. Goed zo.

In Val d’Isere is de regen gestopt en stappen we uit om iets te drinken. De vlotte samenwerking verdient een drankje. Ik bestel een pintje en mijn vrouw een roseetje. Een tapkraan met wel 10 tappen staat achter de toog en de waardin vraagt wat ik wil. Tja een gewoon vers getapt pintje wil ik. We hebben iets lekker zegt ze en vraagt of ik als rechtgeaard Belgisch bierkenner iets regionaal wil proeven, iets met kruiden in. Proeven wil ik alles, zolang ik er maar niet voor hoef te betalen, dat zal ik wel doen als ik het lekker vind, anders niet. Ze tapt een klein glaasje groen bier, zet het voor mijn neus en wacht af tot ik drink. Ik vraag of er misschien nog Dreft in het glas zat want dit bier is groen en groen bier bestaat niet en Dreft drink ik niet. Neeneen, dit is een kruidenbier, lekker zegt ze.
Neen, groen bier is niet lekker, dit hoef ik zelfs niet te proeven om te weten dat dit niet te drinken is. Ze staat er op dat ik proef want ze wil weten wat ik, als echte bierkennende Belg, er van vind. Vooruit dan maar. Zelfs de reuk bevestigd mijn vermoeden en de smaak is eerder terug te brengen tot een mislukt levertraan tablet. Nu heb ik nog nooit een levertraantablet geproefd maar ik heb steeds onthouden van mijn grootvader zaliger dat levertraan niet te smaken viel, zo slecht was het, dus ik vergelijk dit groene bier met levertraan.
Ok, valt wel mee zeg ik tegen de waardin waarop ze trots een groter glas neemt om mij dit opnieuw vol te tappen. Mijn God.

We slapen in Chalet Colinn, een prachtige volledig gerenoveerde berghut gerund door de dames Elizabeth en Mylène. Vooral Elizabeth is een koddige en kan vertellen over auto’s dat het een lieve lust is. Ze rijd liefts zo hard ze kan zonder zich ook maar iets van de verkeersregels aan te trekken zegt ze. Deze chalet is echt een bezoek waard en het avondeten is zeer lekker.

0

[Erwin]

:popcorn:

0

[Mart WTL]

:happy: :happy: :happy:

0

[Eric Gheuens]

:happy: :happy: :respect2:

0

[Gert]

:happy: :first:

0

[bladerunner]

Wat bedoel je? 😯

0

[Erwin]

“Clooney” :happy:

Jongens toch! Waar haal je het toch…

0

[Norbert Boerewaart]

@bladerunner
Bedankt om dit alles te delen met de thuisblijvers.
Je hebt niet alleen een mooie P maar je schrijft ook zeer vlot.
Spijtig dat ‘Jack’ dit niet kan lezen…
Nog een heel mooie en veilige reis en hou ons op de hoogte.
Norb

0

[The Eagle]

:applaus: Top!

0

[Mart WTL]

😆 😆 😆 :music:

0

[jacques911]

Heb je dat echt zo geprobeerd ,vind ik wel super.
Echt mooie streek daar ,hebben wij ook reeds een paar keer gedaan met de porsche .Prachtig rijden daar.

0

[bladerunner]

Foto’s plaatsen lukt weer niet. :think: :think: :think:

Nu plots wel. :respect2:

0

[bladerunner]

Lago Magiore – Monforte d’Alba Piëmonte

We rijden via het Lago d’Orta richting Biella, ooit het mekka van de wolindustrie. De grootste modehuizen kopen hier hun dure wol producten. Echter, er is veel vergane glorie, de crisis heeft hier hard toegeslagen. Voor diegenen die verzot zijn op industriële archeologie moeten deze route nemen. Tientallen, zo niet een honderdtal oude verlaten en vervallen industriegebouwen liggen naast de , voor de rest, prachtige kronkelwegen. Helaas heb ik geen foto’s hiervan omdat de baantjes te smal en te bochtig zijn om hier te stoppen voor een foto. Ja, hier rijden nog echte Italianen rond.

De regio ademt vergane glorie, zowel in de dorpjes als de omgeving. Ik ben nog nooit in het zuiden van Italië geweest waar blijkbaar armoe troef is, zo ook in dit stukje noord Italië.

Als we aan een lokaal terrasje stoppen om iets te drinken worden we bekeken alsof we de openbaring brengen, het doet me denken aan de prachtige film “The Grand Seduction” waar een vissersdorp in moeilijkheden de komst van een nieuwe dokter verwelkomd.
Iedereen staart ons aan en het is muisstil. Mijn eerste idee is, “geef ze allemaal iets van mij” maar ik bedenk me, misschien willen ze helemaal geen nieuwe dokter, notaris, of industrieel die er enkel op uit is hun laatste euro’s uit hun zakken te halen, neen, het worden 2 espresso’s, kostprijs 2 euro.

Het wordt pas terug mooi als we de provincie Cuneo binnenrijden en tegelijkertijd ook de eerste heuvel met wijnranken zien. Ja, hier is terug geld want alles is netjes in orde. Geen bouwvallen, geen putten in de wegen, neen, hier wordt geld uitgegeven want het moet mooi zijn zodat de rest van de wereld de heerlijke wijnen uit Piëmonte kan waarderen.

We slapen in Casa Amalia in Monforte d’Alba, vlak bij het beroemde Barolo. Ook onze B&B eigenaars hebben een wijndomein, deels in de Barolo, deels in de Barbera regio. Om maar te zeggen, het zijn geen sukkelaars want Gigi, zo heet de baas, heeft 2 Porsche’s en een Macan S. De laatste nieuwe 991 cabrio en nog een Targa van 1973 in concoursstaat. Voor de grap vraag ik om vandaag te ruilen met zijn nieuwe 991 cabrio. Geen probleem zegt hij, neem maar. Ik bedank en zeg hem misschien later van de week. Gelukkig heb ik dit niet gedaan want dezelfde dag zie ik een depannage wagen met daarop Gigi’s 991 afgevoerd worden wegens pech. Hij start niet meer. Voor hetzelfde geld was dit bij mij gebeurd, neen, mijn oude vertrouwde luchtgekoelde Targa laat mij nooit in de steek. Gigi heeft ook een koe als huisdier, mijn vrouw zegt dat het een hond is maar ik weet wel beter.

Het is een prachtige streek met lekkere wijnen en nog lekkerder eten. Man, wat een finesse voor een habbekrats. Voorbeeldje, een menu met 1) antiipasti, 2) secundo pasti, 3) hoofdgerecht, 4) nagerecht, 5) een lekkere fles Barberra of Barolo en 6) een espresso met grappa als afsluiter voor 77 euro voor 2 personen.

Ook een traditie als je gewoon iets gaat drinken op een terrasje, steeds een schoteltje hapjes erbij zonder er om te vragen en zonder aan te rekenen, lekker.

Maandag treed de grote Robbie Williams op in Barolo, een dorp notabene met amper 800 inwoners. Kan je je dit voorstellen? Dorpjes in België met 800 inwoners, je moet ze ver zoeken, zo heb je Piringen, Membruggen, Kaster, en zo nog enkele onbetekenende oervervelende strontdorpjes en net op zo’n plaats komt Robbie Williams optreden voor 5000 man. Hier moeten we bij zijn en ik vraag aan Gigi of hij niet even twee ticketjes kan tevoorschijn toveren. Hij verteld me dat bij de opening van de verkoop, 7 maanden geleden, alle tickets op 5 minuten de deur uit waren. “Ja, ok maar jij hebt toch nog 2 ticketjes voor mij?” “ Het spijt mij Luca” hij noemt mij altijd Luca, “maar alle ticketjes zijn weg, misschien dat mijn vrienden nog iets kunnen regelen?” Ik vermoed zijn vrienden van de “Cosa Nostra” want hij kijkt mij aan zoals alleen een echte Don kan kijken als hij iets moet regelen. Ik bedank hiervoor met het idee dat ik later, op vraag van hen, iemand moet koud maken, iemand in België die iets op zijn kerfstok heeft, of niet betaald heeft of dergelijke, neen, ik vertrouw het zaakje niet en zeg dat ik dan maar eens lekker ga eten in een voortreffelijke Osteria in plaats van naar Robbie Williams te gaan. Gigi dringt niet verder aan.

Ik wil toch naar het concert en stel een plan op.

In de late namiddag rijden we naar Barolo. We worden al snel tegengehouden aan de rand van het dorp. “Scuzo signore, Barolo is closed for concert this evenening” Ik haal mijn beste Amerikaanse accent boven en zeg hem; “I know man, that’s why I’m her for. I’m the best friend of Robbie and I’m on the guestlist, check it out!” Hij bekijkt me wantrouwig maar neemt toch zijn lijst. “What is your name sir?”
“Clooney” zeg ik. “ Excuse me sir?” Clooney, George Clooney” zeg ik nogmaals. Hij bekijkt me zoals een aap een koe aankijkt. “And is that your wife sir?” “Of course, that’s Amal, now she is blond but normally she’s black, we are incognito, you know” Ik hoop dat hij mij met mijn zonnebril op niet doorheeft. Hij kijkt op zijn lijst en zegt, “sorry sir, No Clooney on the list.” “What the f*ck, let me see.” En inderdaad, geen Clooney te zien. Nu had ik gehoopt, omdat George Clooney in zijn residentie aan het Comomeer op vakantie is dat hij toch was uitgenodigd door Robbie Williams maar neen, niet op de lijst. Ik zie wel Brad Pitt staan. Verdomme, ik had moeten zeggen dat ik Brad Pitt was en mijn vrouw zou dan de blonde versie van Angelina Jolie zijn en dat we terug aan een verzoeningspoging begonnen waren en dat we dit hier op het concert gingen waarmaken.
“Sorry Mr Clooney, I can’t let you in, but can I get an autogram, per favore?” “No man, it can’t, we are incognito you know.”
We rijden terug, op weg naar een goede Osteria om eens lekker te gaan eten.

0